As I hummed softly to Ebe Dancel’s song, bawat daan, a lot of memories splashed my mind.
I looked at the little kid beside me who’s silently watching her favorite show.
Klaire, my daughter. She’s my personified sunshine, ever since she’s born, she became the light of my life; the clarity amidst the chaos.
But I had the temptation to ask the universe, if one thing had been different, would everything be different today?
But there is no space for what ifs, nangyari na and I just have to keep going with my life.
“Klaire, baby?” Tawag ko sa kaniya.
“Yes po, mommy?”
“Malapit na tayo sa house ni mommyla, stop mo na mag-phone po.”
“Mommy, why po tayo mag-stay muna kay mommyla for a while? We have our own house naman po?”
Nagulat ako sa mga salitang lumabas sa bibig niya.
She’s only five but asking like a grown up woman.
Runs on her blood, I guess.
Because your mom’s mind is full of chaos, anak.
“Because your mommyla missed you.”
“Really, mommy?”
“Yes, baby.” Ngumiti lamang ako sa kaniya at binalik ang tingin ko sa daan. Napansin ko naman na tinigilan na niya ang pag-cellphone at sumabay sa kanta.
How she hummed softly? Kuhang kuha niya sa kaniya.
“Mommy, is that your favorite song po?” She asked.
“Yes po, anak.”
“Ah, that’s why po pala you’re singing it every time I fall asleep.”
It really has special place in my heart, Klaire.
Nang makarating na kami sa bahay ay agad kaming sinalubong ni mama.
“Klaire, apo ko!” Yinakap niya si Klaire at agad na binuhat.
Hay nako, nirarayuma na eh.
“Ma, ibaba mo na si Klaire at baka manakit nanaman ang tuhod mo!”
“Luka, minsan lang eh! Ay, pasok na kayo, nagluto na ako.”
“Nandyan si papa, ‘ma?” Tanong ko sa kaniya.
“Oo naman, ‘nak. Hindi naman na siya umaalis mula noong nag-retire siya.”
I bitterly smiled.
Sana noon palang ay lagi na siyang nasa bahay.
Pumasok na kami sa bahay at nagmano kay papa.
“Oh, ba’t kayo nauwi ni Klaire?” Tanong niya.
“Bakasyon ni Klaire ng one week, dito muna kami.”
One of the reason kung bakit bumalik kami sa Bulacan for a while.
Pero ang unang dahilan, gusto ko siyang dalawin. It’s been a long long while noong huli kong bisita sa kaniya.
Kamusta na kaya siya?
“Ma, andiyan ba si Klaire?” Tanong ko sa nanay ko, hindi ko kasi nakikita sa sala.
“Wala rito, ‘nak. Tignan mo sa kwarto, baka naglalaro.” Agad naman akong tumungo sa kwarto pero wala akong Klaire na nakita roon.
“Pa, andiyan ba si Klaire?”
“Wala rito, baka nasa garahe?”
Agad na umusbong ang kaba sa dibdib ko. Diyos ko, unfamiliar si Klaire sa lugar na ‘to dahil hindi ko naman siya pinapalabas ng bahay.
Lumabas ako at hinanap ko siya sa bawat sulok ng garahe at wala akong nakitang bata.
God, Alanise! Masyado nang napupunan ng problema ang isip mo kaya’t hindi mo mabantayan nang maayos ang anak mo!
Lumabas na ako ng bahay at hinanap ko ang anak ko, nagpapasalamat nalang ako sa Diyos na subdivision ang kinatatayuan ng bahay namin kaya't walang gaanong sasakyan ang dumadaan.
Hinanap ko siya sa kung saan saan at nakita ko ang bata na may familiar na hair pin. May kasama siyang lalaki, he leveled to my daughter's height para siguro kausapin siya, hindi ko siya kilala dahil nakatalikod siya sa akin.
“Klaire Avery!”
“Hala, mommy ko ‘yon!” Turo niya sa’kin. Tumakbo siya papalapit at niyakap ang binti ko.
“Baby, nag-aalala ako sa’yo. Why ka po lumabas ng bahay?” I gently asked her.
“Mommy, naghahanap po ako ng sari-sari store because I want to buy you ice cream! I’m sorry po because I made you worry about me, mommy.”
“It’s fine, baby. Tara na?”
“Wait, mommy! Let me introduce you po kay kuya, he asked me and he’s ready to help me to find our house!” Napatingin ako sa lalaking kausap niya, nakatalikod pa rin siya sa’kin at unti-unti siyang lumingon.
“Meet kuya Maven!”
Tangina.
Nakakita ako ng multo–ghost of my past.
What is he doing here?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
This is dedicated to my philosophy teacher who pushed me to pursue my passion; to my friends who supported me through my writing journey; and to my baby who has been there for me, my number 1 fan. Thank you for staying with me through light and dark.
Bawat Daan is my first published story, after all the trials and errors, I can finally say that I improved (?) a lot.
Feel free to call me out if there’s a scenario that is bothering you, I am accepting constructive criticisms to grow. :)
