'The NIGHTMARE'

(COUNT 4) - HER SQUAD -

~Zaira's pov

Hindi ko alam kong anong gagawin ko. Kakatapos lang nang second subject ko. Katunayan nga niyan ay andito ako ngayun sa loob nang cafeteria, kasama ko ang mga taong hindi ko naman kilala.

Bakit ko ba sila kasama?

Mahabang kwento. At ngayun, ito. Nasa harap ko nga ang mga ito.

"Okay kalang ba zaira? You look......like...hindi mapakali?". Nah, hindi lang ganon, naa-awkwardan din ako sa inyo. Paano ba kasi, hinila nalang niya ako bigla-bigla. Tapos, di man lang niya sinabing dito, sa cafeteria niya ako dadalhin at kasama pa ang mga kaibigan niyang, di ko naman kilala.

"Sazja, paano mo ba nagagawang mamilit nang tao? Kapal naman nang mukha mo". Sabi bigla nong lalaking sumisigaw kanina sa classroom namin.

At oo, andito nga sila. Actually apat sila, tatlong lalaki isang babae. Oh, lima na pala, kong pati ako kasali. Gusto ko na umalis, kasi gutom na ako. Pwede naman akong kumain mag-isa? Pero sabi nga sakin ni sazja.

"Sumabay kana samin, ayokong kumain ka mag-isa. Tsaka, may hihintayin muna tayo. Okay lang naman siguro yun sayo??".

Yun ang sabi niya kanina, with matching hila payan. Sino naman ang hihindi diba?. Tsk. Sino ba kasi inaantay niya? Ayoko namang magtanong, di kami close.

"Pakialamero ka din no?". Sagot ni jaja.
"Totoo naman. Diba zack?". Sabi niya tapos niyugyug pa kamay nong isa. Yong lalaking nang hila sa kaniya. Zack daw pangalan.

"Iwan". Yun lang sinagot nito. Ang tipid, effortless. Hindi ko sila maintindihan. Nakatingin lang ako sa kanila, puzzled.

"Bakit ba ang tagal niya?"sabi ni sazja habang nakatingin sa telepono niya. May hinihintay ba siya? Oh....madadagdagan na naman ba nang tao sa table nato? Nah, wag naman sana. Gusto ko na umalis.

"She's here". Oh?

Napalingon naman ako sa tinitignan nong may sabi. At nakita ko na ngang may paparating.

"Kanina pa kayo?". Tanong nito. Napakunot naman yong noo ko. Oh....si karol. What is she doing........wait, don't tell me.....siya yong hinihintay nila?

"Sa wakas. Gutom na ako, huhuhuh".
"Ano gusto mo? Ako na oorder"
"Yey, kaya, lab na lab kita zack eh"

Mukhang sobrang close ata sina zack at yong mahilig sumigaw na lalaki. Makulit pa.

"Zaira? Okay kalang ba? Pasensiya kana. I know parang nabibigla ka. But anyway, mga kaibigan ko nga pala sila. Sorry di ko nasabi o nabanggit man lang kanina." Paliwanag niya. Oh, so that explain me. Kaya pala ang kulit ni sazja. Siguro inutusan niya itong kulitin ako para sumama sa kanila.

"Yeah, okay lang". Sagot ko. Di naman ako makareklamo. Kahit gusto ko. Pero, sabi nga ni mama. Mas okay kong, sumabay nalang ako sa takbo nang panahon. Malay ko, mabawas-bawasan na iyong trauma ko sa tao. But, not a hundred percent sure ngalang. I can't trust anyone, 'cuz I don't want to trust anybody.

"Beshlack, ako na oorder nang kakainin niyo, ano gusto niyo?". Tanong ni sazja sabay tayo sa upoan nito.

"Macaroni salad and chicken nuggets for me. How 'bout yours, zai?". Tinignan ako ni karol as she ask me that.

"Ah, cheese cake and, cucumber lemonade?". Sabi ko. Tapos biglang ngumiti si karol kaya napatingin ako sa gawi nito.

"Just like before. Paborito mo parin pala yan. Sige jaja, yun lang....ay wait, gawin mo nalang dalawa yong cucumber lemonade." Sabi ni karol. Yeah, just like what she said before, kong ang utak nakakalimot, hindi naman nakakalimot ang puso.

"Okay, hintayin niyo nalang ako. Oorder na ako". Sabi niya sabay umalis na.

Ang laki nga siguro nang impack sakin nang accidente na iyon. Kasi, aside sa trauma ang natamo ko, nakalimutan ko pa ang nakaraan ko. Pero sabi nga ni karol, utak ko lang ang nakakalimut. So, may pag-asa pang magkaroon ako nang pagkakataong malaman ang katutuhanang nakalimutan ko.