'The NIGHTMARE'

(COUNT 13) - THE TRUTH -

~Zaira's pov

          One week had past, after that inccident. Sa school, parang wala lang ang nangyare, mas minabuti nang mga guro sa paaralan nato na iwasan nalang i-open ulit ang inccidenteng yun dahil baka daw matakot ang ibang studyante.

Kakatapos lang nang examination. And 10 days to go, school camp na namin. Nag Dadalawang isip parin ako kong sasali ba ako o hindi nalang. Pero, kong hindi ako sasali, baka....walang mangyari. Kong sasali naman ako. Baka...mangyare yong iniisip ko. Yong baka iba na naman ang biktimahin nang kriminal na yun.

Nag-iingat naman ako, at gusto kong ilayo muna ang sarili ko sa mga taong malapit sakin.

Tumayo ako sa pagkakaupo ko. Aalis na ako. Andito kasi ako sa classroom. Sabi ko nga kakatapos lang nang examination namin.

"Aalis kana?". Tanong bigla nang katabi ko. Si sazja. Nilingon ko naman siya.

"Oo". Sagot ko. Sabay umalis sa inuupoan ko.

"Ay teka, sabay na ta------". I cut her off.
"Hindi na. I want to be alone". Sagot ko sabay tumalikod na ako. I have to go.

"TEKA ZAI----------" di ko na siya pinakinggan. Binilisan ko na lang agad ang lakad kong umalis nang classroom. Naaalala niyo ba yong sinabi ko? Kong sino kaya ang taong makakahindi kay sazja? Ngayun kilala niyo na.

       Mabuti nang ganito. May kailangan pa kasi akong gawin at, ayoko nang sagabal sa lakad ko. Now....I have to go. I have to go back to where this shit started. At ang lugar nayun. Yun ang iimbestigahan ko.

       Habang naglalakad ako sa feild. Bigla akong may nakasalubong. Kakilala ko. Habang padaan na ako sa harapan niya, bigla siyang huminto at sabay hinawakan ako. Napahinto rin ako sa paglalakad ko. Napakunot noo naman ako sabay napatingin sa kamay nito na nakahawak sa braso ko.

"Anong ginagawa mo?" Tanong ko.

"Where are you going? Nabalitaan ko, dinala ka daw sa presento?". Sabi nito.

"Ah...yung tungkol don? Wala lang yun". Sagot ko. Hindi talaga ako comportabling kaharap ang taong to. Hindi talaga.

"Bakit parang feeling ko. Kilala mo na ako. Nawala na ba ang amnesia mo?" Sabi niya, napatingin naman ako sa mukha niya. Tapos naramdaman ko bigla ang paghigpit nang hawak niya sa braso ko. Ouch!

"What are you saying? Sino kaba? Kilala ba kita dati pa?". Ang sakit na nang braso ko. Walang hiya...

"Heh! Talaga? O...nagpapanggap kalang na hindi mo alam ?". Tanong niya. Kong pwede lang na hindi eh, magpapanggap paba ako? Ang lalaking to, hindi siya nagdadalawang isip sa mga hakbang niyang gagawin.

"Anong sinasabi mo, hindi kita maintindihan?". Pagkukunwari ko.

"Nakakatawa ka. Why don't you tell me about yourself?". Sabi niya sabay kunting hila sakin sa may tenga ko. Shit! Alam ko yong ibig niyang sabihin. Manigas siya. Wala akong balak sabihin sa kaniya ang tungkol sakin. Bakit? Sino ba siya sa inaakala niya?

Tama nga ang hinala ko. Kahit noong dating may amnesia pa ako, alam na talaga nang puso't isip ko ang pagkatao nang hayup nato. Kaya lagi akong di comfortable sa harap nito.

Hindi ko alam kong bakit ako pa. Pero habang malalim kong pinag-iisipan kong anong dahilan, ngayun, naiintindihan ko na ang lahat. Si krist...hindi niya mami-misunderstand ang lahat kong hindi dahil sa nangyare. Bakit kasi ang bobo ko noon. Paano ko nagawang paniwalaan yong mga naririnig ko kesa sa sinabi nang kaibigan ko. I blamed her, kaya...nawala siya.

At si krist, galit siya sakin, dahil sa pagkamatay nang girlfriend niya na kaibigan ko. Ako ang pinaghihinalaan nilang naging dahilan nang pagkamatay nang kaibigan ko. Ako nga ba talaga?