Lea Wilkosz

⭐🌟⭐🌟⭐  ⭐🌟⭐

"Bo kundel miał swój czas, a wilk był bezczasowy. Wilki nie rodzą się i nie umierają. Istnieją nawet tam, gdzie ich nie ma"
~O. Tokarczuk

Moje powieści to nic innego jak sny, marzenia i lęki ubrane w słowa. Zawsze uważałam, że zamknięcie ich w kokonie z namacalnych, prostych liter sprawi, że staną się mniej przerażające.
Wiccanka, zaangażowana feministka, bibliofilka. Kobieta z wilczymi tatuażami. Niekwestionowana Wilcza Królowa. Jeśli miałabym opisać się za pomocą muzyki, z pewnością znajdowałabym się gdzieś pomiędzy "Gods and Punks" i "Dig that Hole" Monster Magnet, przez "Fools" Deep Purple, aż do "Dead and Gone" Motorhead. Z wykształcenia jestem socjoantropolożką, a z zawodu maszynistką na polskiej kolei, bo swoją przyszłość od najmłodszych lat wiązałam z wielkimi maszynami, choć ważę 43 kilogramy i ledwo odrosłam od podłogi. Okazjonalnie lubię pobawić się w mechanika, od czasu do czasu popełnię rysunek lub dwa, od 2013 roku ćwiczę szermierkę i mam obsesję na punkcie makijażu, co mocno kłóci się z wizerunkiem kogoś, kto nosi w torebce bagnet od kałasznikowa. Jestem maniaczką opisów, dżentelmenów z mieczami i silnych kobiet przemieniających się w wilki. Umiem pisać legendy o nienawiści do moich sąsiadów, spać 16 godzin i zjeść więcej niż mój mąż, choć jestem od niego co najmniej trzy razy mniejsza. Czasem przesadzam z sarkazmem i złośliwością, ale nie toleruję chamstwa w żadnej postaci, bo ogólnie dobry ze mnie wilk. Nie wyobrażam sobie życia w domu bez zwierząt i mnóstwa rzeczy, których jedyną funkcją jest ładny wygląd. W chwilach napięcia zamieniam się w ciskającą przedmiotami furiatkę i umiem powiedzieć niemal wszystko o SM42, choć ty pewnie nawet nie wiesz, co to takiego.
Nie uznaję follow za follow, choć sprawdzam powieści na obserwujących mnie profilach i czytam, jeśli któraś mnie zainteresuje.