Prologue

1 0 0
                                    

Disclaimer: This is a work of fiction. characters, names, places, business, incidents and events are products of the author's imagination. Please be advised that this story is not related to the places and universities that I mention here. This might have typographical and grammatical errors, please don't accuse me of copying if you haven't read the whole story yet.

Please be advised that this story contains TRIGGER WARNINGS, sensitive content, and strong language that are not suitable for very young audiences.

***

"Hinahanap parin namin ang anak niyo po, masyadong mautak ang dumukot sa anak niyo. Kabisado ata nila ang lugar dahil naiwasan nila ang CCTV na nakalagay sa iba't ibang area sa lugar" sunod na sunod pumatak ang luha ng Ina habang nakikinig sa pulisya

"Ang anak ko..." mahinang ani ng ina

"Sasabihan po namin kayo kung mayroon kaming mahanap na ebidensya pero sa ngayon tuloy parin po ang paghahanap"

Pagkalabas ng Ina sa istasyon ng pulisya, agad siyang sinalubong ng kaibigan at iba pang pamilya na nawawala nilang anak.

"Anong balita, ma?" umiling ang ina at muling umiyak. "Walang...nakakita saan dumaan ang mga hayop nayun..." umiiyak na sagot ng ina

"Paano natin... makikita ang kapatid niyo?! Walang niisang CCTV ang nakakita saan... sila dumaan "

Sunod-sunod na bumuhos ang luha sa mga mata ng dalawang kaibigan habang ang ama naman ay napatingin sa itaas upang pigilan ang pag-iyak.

"She doesn't deserve this. Paano nahantong sa ganito? Wala naman siya naging kaaway" hindi makaniwalang sabi ng kaibigan

"We don't have a choice, kundi hanapin siya kahit saan sulok pa siya ngayon " naiiyak nasabi ng isa pang kaibigan

***

"If i found out one of them survived, ako mismo papatay sainyo" the man in his 40s said without emotions

"Sigurado po kaming malinis ang pag dispatsya namin sakanila kaya wag po kayong mag alala boss" sabi ng lalaki habang may hawak-hawak na patalim

"Good! You can go now, my secretary will give you the money" mabilis na yumuko ang lalaki sakanya at umalis.

After the man left, the boss sat properly in his chair, observing the beautiful teenager lying on the bed. A little later, a woman arrived with the doctor and nurse to check on the girl.

"How is she?" the woman carefully asked the doctor how the teenager was, after checking on her. The only thing keeping the girl alive is the ventilator

"She is still responding maybe a week from now, she will wake up. The accident really has a great impact on her. I will monitor her from time to time to check her so don't worry mrs" the doctor answered

"Thank you, doc" tumango lamang ang doktor at umalis sa pribadong silid kasama ang dalawang nars. Inis na binaligan ng babae ang kanyang asawa na nakaupo bago nag lakad patungo sakanya.

"Sinabi ko sayo na ibigay mo sakin nang hindi nanganganib ang buhay" inis na sabi ng babae sa asawa. "Hon, nahihirapan ang tauhan natin na makuha siya. We should be thankful that she's still alive"

"Ay dapat lang mabuhay siya. I love this kid so much and also we still need her" seryosong sabi ng babae

"I know hon. Our men already destroy the evidence and already working the papers that we needed" tumango ang babae sakanya "Yung pangalan na sinabi ko dapat yun ang makita ko sa papel nayun"

"Yes, hon!" nakangiting sabi ng lalaki sakanya "Should we go on the date? Since our plan successfully worked"

The man smirked. "Gladly"

Unspoken Truth Where stories live. Discover now