CHAPTER FIFTY ONE

509 86 13
                                    

Hindi ko alam, hindi ko na naintindihan ang nararamdaman ko. Maraming pumapasok sa isip ko, hindi ko alam kung ano ang uunahin.

It's been already almost an hour after Aizer was brought to his room. And it's almost an hour of waiting outside the emergency room. Just what the f*ck! Ano bang nangyayari kay Zel at Blake sa loob?

Napatayo kaagad si Clayd mula sa pagkakaupo nang biglang bumukas ang pintoan ng emergency room.

"How's the patients, doc?" Agad na sabi ni Clayd, na may pag aalala sa tinig niya. Tumayo rin ako at humarap sa kanila, maging si paps at Mr David.

"You don't have to worry anymore. The operation's a success. It was a miracle." Nakangiting sabi ni doc.

"Thank god!" Dinig kong ani paps.

"Damn, thank you so much doc." Sabi naman ni Clayd.

"How's the patients, doc. Pwede na ba silang e transfer sa private room?" Tanong naman ni Mr David.

"Yes. Everyone inside are preparing for their transfer." Sagot naman ni doc, at tumango naman si Mr David.

Thank you God! Nakahinga ako ng maluwag ng malamang successful ang pagtanggal ng bala sa katawan ng dalawa. Hindi ko alam kung anong magagawa ko, if one of them will die. Damn those bastards who ambushed us. I will definitely crash their faces once I see them!

Minutes later ay inilabas at inilipat na si Blake at Zel sa private room. We choose a room enough for the both of them. They're still unconscious, tho. But at least, the pain and thoughts of dying has lessened. We only need is to wait until they wake up, and for their fast recovery.

"Shein, aren't you going to sleep?" Clayd suddenly asked.

"Hindi pa ako inaantok." Tanging sabi ko sa kaniya. Nasa may couch lang ako at nakayakap sa knees ko while looking outside the window.

"Pero mag aalas dose na." Aniya ulit.

Hindi ko siya pinansin at nanatili ang tingin sa madilim na paligid at kalangitan outside the window.

"Are you still thinking of what happened earlier?" Clayd suddenly asked again, pero hindi ko siya pinansin ulit.

So what if I'm thinking about it. Wala siyang magagawa dahil isip ko 'to.

"I know you're hurt, mad, and annoyed. But Shein—"

"Please Clayd, I don't want to hear your thoughts." Pagpigil at pagputol ko sa dapat na sasabihin niya.

Alam ko na naman yan eh, alam ko na kung anong sasabihin niya. Wag mag paapekto dahil lilipas rin yon, wag nagpadala sa galit, wag mag isip ng kung ano ano. Tch!

"Rest, and don't stress yourself." Aniya, at malalim na napabuntong hininga. Hindi naman ako sumagot at hindi na naman siya muling nagsalita.

Minutes later ang tahimik niya na, at walang kahit kaluskos akong naririnig, kaya napasulyap ako kay Clayd.

Then, I saw him already asleep at the single sofa beside the long sofa where I am sitting alone.

Napabuntong hininga nalang ako at dahan dahang nahiga sa mahabang sofa. Sinulyapan ko muli ang dalawa naming pasyente bago ipinikit ang mga mata.

Paps and Mr David went home, dahil kaylangan rin ni paps magpahinga still because of the wound he got from the previous ambush. Kaya kami ni Clayd ang naiwan nandito.

I woke up when I suddenly heard a sound of a door that was just closed. And I saw Clayd going to my direction while holding a paper bags... Nakatulog pala agad ako, and it looks like it's already morning dahil sa lights na mula sa mga bintana.

PLUNDERER CHIC (COMPLETED)Where stories live. Discover now