Unicode
ကျယ်၀န်းသော ဧည့်ခန်းကြီးတစ်ခုတွင် ဒေါ်ရို့စ်ရှန်ထိုင်ကာ TVကြည့်နေ၏။ ဩဆက် စံအိမ်မှာမရှိတဲ့နေ့မှ ဒေါ်ရို့စ်ရှန်က ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။အဖြူရောင်ဂါ၀န်နှင့်ရွှေအိုရောင်ဆံပင်ကို ဆံထုံး ထုံးထားကာ ကျက်သရေရှိစွာလှသည်။ အသက်၅၆နှစ်အရွယ်သူမက ကျက်သရေလဲရှိသလို သားဖြစ်သူနဲ့ ပတ်သက်ရင်လဲ ရက်စက်လွန်း၏။
"အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လာတဲ့ မိန်းမက ဘယ်မှာလဲ"
ဒေါ်ရို့စ်ရှန်စကားကြောင့် အိမ်တော်ထိန်းကြီးက...
"ဟို...သခင်မကြီး .... သခင်ကြီးခေါ်လာတာက ယောက်ျားလေးတယောက်ပါ"
"ဘာ!!!"
အိမ်တော်ထိန်းက ထိုသို့ဆိုလျှင် ဒေါ်ရို့စ်ရှန် ဒေါ်သထွက်စွာ စံအိမ်၏ အပေါ်တတ်ကို သွားတော့မယ်ပြင်၏။ အိမ်တော်ထိန်းက ဒေါ်ရို့စ်ရှန်အရှေ့ ရပ်လိုက်ပြီး
"သခင်မကြီး... သခင်ကြီးက သူ့အမိန့်မရမချင်း စံအိမ်အပေါ်တတ်ကို မတတ်ခိုင်းပါဘူး"
"ငါ့ရှေ့ကို လာပိတ်ရပ်ရဲတာလား အိမ်တော်ထိန်း! ငါဘယ်သူဆိုတာလဲ နင်မေ့နေတာလား"
မျက်ထောက်ရဲရဲကြီးနှင့် ပြောလာတဲ့ ဒေါ်ရို့စ်ရှန်က ရက်စက်တဲ့နေရာမှာ နှစ်ယောက်မရှိပေ။ အိမ်တော်ထိန်းက ဦးညွှတ်စွာဖယ်တော့ သူမ အပေါ်တတ်ကို မြန်ဆန်စွာတတ်လာခဲ့!
သူမသား ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ? ယောက်ျားတွေနဲ့ပါ လိင်ဆက်ဆံနေပြီလား ရွံစရာကောင်းလိုက်တာ!
ဒုန်း!
ဩဆက် အခန်းကို ကြမ်းတမ်းစွာဖွင့်လျှင် အိပ်ယာပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ဖုန်းသုံးနေသော ကောင်လေးတယောက်ကို တွေ့၏။ အနီးကပ်လျှောက်သွားကာ ထိုကောင်လေးရဲ့ ပါးကို အားပြင်းစွာရိုက်ပြီးလျှင်
ဖြောင်း!
"အတင့်ရဲလိုက်တာ ငါ့သားကို မြူဆွယ်ပြီး ငါ့သားအိမ်ပေါ်ထိ တတ်နေနိုင်တယ်ဆိုတော့ တော်ယုံသတ္တိမဟုတ်ဖူး"
"ဒီမှာ ကျတော်..."
ဖြောင်း!
စကားပြောရန်လုပ်နေသော ရတုကို ထိုအမျိုးသမီးက နောက်တချက်ပါးရိုက်လိုက်တဲ့ခါ အိပ်ယာအောက်ကို ပြုတ်ကျသွားသည်။ အသက်ကြီးပြီး ဒေါ်သထွက်နေတဲ့ ထိုအမျိုးသမီးက ဩဆက်နှင့် တခုခုတော့ ပတ်သက်ရမည်...။ ရတုကြောက်ကာ မျက်ရည်များဝဲလျက် ရိုက်ခံရသော ပါးလေးကိုကိုင်ကာ ထိုအမျိုးသမီးကို မော့ကြည့်၏။
