Unicode
ကျယ်၀န်းသောအခန်း၌ လူနှစ်ယောက်တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ဩဆက်တယောက်ထဲ တိတ်ဆိတ်နေတာဆိုပိုမှန်လိမ့်မည်။ ဘေးနားက လူကြီးကတော့ ရှိုက်သံလေးက တချက်တချက်ကြားရ၏။
"ငိုမနေနဲ့ ခင်ဗျား..... စောက်စကားကျနားမထောင်ဘဲ"
သူ့စကားကိုပြန်မတုံ့ပြန်သော ရတုကြောင့် ဩဆက်လက်ဖြင့် ရတုလက်မောင်းကိုဆွဲလှည့်ကာ သူ့မျက်နှာကိုကြည့်စေပြီး
"ရတုစောလေ!"
"ဘာလဲ...ငါ့ဘာသာငိုတာတောင်မရဘူးလား မင်းဘာဖစ်ချင်နေတာလဲကွာ အီးဟီးးးး "
"အခုချိန်မှာ ခင်ဗျား ကျုပ်ကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောသင့်တယ်"
"ဘာစောက်ကျေးဇူးရှိလို့လဲ မင်းက"
နှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ ရန်တွေ့နေသော လူကြီးကို အားနဲ့ဆွဲကာ ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ပီး
"ကျုပ်မလာရင် ခင်ဗျားပေါင်ကားပီး ဟိုကောင့်ဆီမှာခံနေရမှာ! ခင်ဗျား နားလည်လား ဟမ်!"
"ဟင့် ငါ့ကိုမအော်ပါနဲ့"
"ကျစ်! ဘယ်လောက်စိတ်ပူခဲ့ရလဲသိလား"
တိတ်ဆိတ်သွားသော ရတုက ဩဆက်ကို အကြည့်လွှဲကာ ဩဆက်ရဲ့ ကျယ်ပြန်တဲ့ရင်ခွင်ကြီးကို ခေါင်းလေးတင်တော့ ရှိုက်သံရဲ့ရဲ့လေးက ထွက်လာပြန်၏။
တခါမှမလုပ်ဖူးရဲ့ရတုရဲ့ အပြုမူကြောင့် ဩဆက်ပြောစရာစကားများရပ်တန့်သွားသည်။ ဒီလူကြီးက ဩဆက်ရဲ့ ရင်ခွင်ကိုမှီကာ ရှိုက်သံလေးထွက်လာတော့ ထပ်မဆူတော့ဘဲ တိုး၀င်လာတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လုံးလုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်တော့ ပိုလို့ပင် ငိုလာ၏။
"ငါလေ အရမ်းကြောက်နေခဲ့တာသိလား New York ကိုရောက်လာထဲက ငါ့မှာဆွေမျိုးသားခြင်းရယ်ဆိုပြီးမရှိခဲ့ဘူး... ဖေဖေနဲ့မေမေက အိမ်ထောင်ကွဲပီး ငါမေမေနဲ့နေခဲ့တယ် မေမေကထမင်းဆိုင်ဖွင့်ပြီး ငါဒီကိုလာနိုင်အောင် သူတတ်နိုင်သလောက်ကူညီပေးခဲ့တာသိလား..... စကော်လာလျှောက်တာ အောင်တော့ New York မှာ ကျောင်းတတ်ပီး အလုပ်လုပ်တယ်... တခါတလေ အရမ်းပင်ပန်းလွန်းလို့ အိမ်တောင်မပြန်နိုင်ဘဲ လမ်းဘေးမှာ အိပ်ခဲ့ရတဲ့ ရက်တွေမှအများကြီး... အဲ့တာကြောင့်လေ..."
