රැඩිකල් පන්හිඳ || 𝐏𝐎𝐄𝐓𝐑𝐘

කඳුළ මේ අහපන්!

උවමනා තැන්වලදී
කොහේදෝ ඈතක හැංගෙන
නුවුවමනා තැන්වල ම
මගේ නෙත් කොනේ එල්ලෙන

කඳුළ ,
මේ අහපන්!
දැනුයි මට නුඹ
ඇවැසි ම වේලාව

අතීතයේ අඳුරු අවතාර
මගේ ගෙල සිර කරන
මැදියම් කණිසම මේක!

නුඹ සමග හැංගිමුත්තන් කර
අන්තයට ම හති වැටුණා අද මම
හති හලමින් ඉඳිද්දියි සිහි වුණේ
මේ මම ම පෙර කරපු කරුම

කාලෙකට ඉස්සර
සෙනඟ රොත්තක් මැද
කඳුළ නුඹ පැමිණ
මගෙ ඇඟේ එල්ලුන මොහොතක

මතකද එදා මම
හොඳට ම ඛැන්න සැටි නුඹට
මින් මතු මගෙ හදෙහි
පතූලක සැඟවී ඉන්නැයි සදහට
නියෝග කළ හැටි මතක ද?

එදා මට මා ගැන ම
තිබූ අවිශ්වාසය හින්දා මම
සිනහව නමින් වෙස් මුහුණක්
පෑළැන්දෙමි ඊළඟ දිනේ සිට

එහෙත් දැන් ඒ වෙස් මුහුණ
වසර ගණනක් පරණයි - තදයි
එයත් දැන් මගෙ හුස්ම ටික ටික
උදුරා ගන්න තතනනු දැනෙයි

ඉතින් ගැලවීමි වෙස් මුහුණ
රඟපෑම් අහවර කෙරුමට
එහෙත් හුස්ම සිරවීම
නැවතුනේ නැත ඉන් පසුව ද

ඉතින් මේ අසාපන් කඳුළ ,
මං නුඹෙන් සමා අයදින්නමී
කියන ඕනෑම තැනකට
දණ්ඩ නමස්කාර කරන්නම්

දැන්වත් ඇවිදින් එළියට
මේ අවතාරවලින් මා මුදවාපන්!
මා මැරෙන්නට කලියෙන් ඇවිදින්
කෘතිම ශ්වසනය දීපන්!

♥shwe_min♥

මේක ගැන මම නෝට් එකක් දාන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔයාලා හැමෝම මේකෙ තේරුම තම තමන්ට දැනුණ විදිහ ගැන කියාගෙන යනවා නම් මං කැමතියි..♡♡