Чи миний хувьд Мүраками Харүкигийн "Норвегийн ой".
Гаднаас нь сонсож, энд тэндээс харчихаад яг л миний хүн гэж бодсон ч доторх нь хүлээн зөвшөөрмөөргүй.
Тэгээд өмнөх хүлээлтэндээ хоригдож, инээдэнд чинь хорогдоод няцаах гэж оролдох тусам
"Аливээ, сайн хараад ав" гэх шиг үзэн ядам талуудаа тэрлээд л.
Аль аль нь нэгэндээ зөв хүн нь байгаагүй байж.
Ингэж нэг бүтэн амьсгаа авахтайгаа боллоо, чи ч бас энэ ном шиг эвдэрхий гэдгийг мэдээд.
