ရြာေဇာ္၏ ခ်စ္ဒုကၡ (ရွာဇော်၏ ချစ်ဒုက္ခ) Complete

16

ကြန္ျပဴတာ screen၏ ညာဘက္ေထာင့္သို႔ မ်က္လုံးလႊဲၾကည့္ေတာ့ အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္ (၂)နာရီပင္ ထုိးေနျပီ ျဖစ္သည္။ ေညာင္းဖုိ႔ပင္ ေမ့ေနသည့္ ခါးရုိးေက်ာရုိးမ်ားက အလုပ္ရပ္လိုက္မွ ေညာင္းခ်ိလာသလုိ ျဖစ္လာ၏။ ေဘး၀ဲယာကုိ ေ၀့ၾကည့္ေတာ့ စုေ၀းကာ ျကံဳသလုိထုိင္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ သူတို႔ Team မွာ တခ်ိဳ႔က ခုံေပၚေမွာက္အိပ္လုိ႔ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေနၾကတုန္းပင္။ ခဏအနားယူရန္ အသင့္ခ်ထားေသာ ေဆးလိပ္ဗူး နွင့္ ဖုန္းကုိယူကာ ၀ရံတာဘက္ထြက္လာလုိက္သည္။

Facebook ထဲ၀င္သည္နွင့္ ခန္႔ျငိမ္းသာ ဆုိသည့္ အေကာင့္ထဲ အရင္၀င္ၾကည့္ရသည္။ ေဘဘီက တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ Facebook ေပၚအရင္တင္တတ္သည့္ ေခတ္လူငယ္ေကာင္ေလးပင္ ျဖစ္သည္။ မီးစိမ္းေနေသးတဲ့ Account ေလးကုိ ျမင္ေတာ့ စံတု မ်က္ခုံးေတြ စုက်ံဳ႕သြားသည္။

/ေဘဘီ မအိပ္ေသးတာလား/

V call တန္းေခၚရန္ေတြးလုိက္ေသာ္လည္း WiFi ဖြင့္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနမည္စုိးတာေၾကာင့္ စာအရင္ပုိ႔ရသည္။ ၀ရံတာထက္ကေန ေအာက္ကုိငုံၾကည့္ေတာ့ ကားလမ္းမက ေမွာင္မဲေနသည္။ ေကာင္းကင္ထက္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့လည္း ၾကယ္ေရာင္ပင္ မရွိ အေမွာင္ဖုံးလုိ႔။ သူ႔အနာဂတ္ေတြ ဒီလုိေမွာင္မဲခဲ့ဖူးတာ သတိရမိေတာ့ အသက္မဲ့စြာ ခပ္ဟဟရယ္မိသည္။

/အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ကုိကုိ/

ျပန္စာေလးေၾကာင့္ စံတုခ်က္ခ်င္း V call ေခၚလုိက္ရသည္။ Screen ထက္ေပၚလာသည့္ မ်က္နွာနုနုေလးက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ ဒီေကာင္ေလးေႀကာင့္မ်ား ၾကယ္ေရာင္ေတြ ေမွးမွိန္ေနၾကတာလားေလ။

တဆိတ္ ေဘဘီ၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌက သူ႔ရွပ္အျဖဴ နဲ႔ တူေနသည္။

"ခန္႔ ကုိယ့္ရွပ္ ၀တ္ထားတာလား"

"ဟီး ကုိကုိ႔အိမ္မွာ ကုိကုိ႔ရွပ္ ၀တ္ျပီး ကုိကုိ႔ကုိ လြမ္းေနရပါတယ္ေနာ္ သိရဲ႕လား အာလူးသီးၾကီး"

ရွပ္အက်ႌအျဖဴထဲ ျမဳပ္ေနတဲ့ ျဖဴလႊလႊမ်က္နွာေလးထက္ ညအိပ္ခ်ိန္မုိ႔ ပုံမသြင္းထားတဲ့ ဆံပင္ေတြက ရွဳပ္ပြလုိ႔ ေနသည္။ ၀ါဂြမ္းလုံးေလးကုိ ကုတင္ေပၚတင္ထားသလုိပဲ။ ဖက္တြယ္အိပ္စက္လုိက္ရရင္ လွပတဲ့ အိပ္မက္ေတြက ညေတြေတာင္ ဆန္႔နုိင္ပါေတာ့မလား။