"ဟာ ဘယ္လိုေရာက္လာၾကတာလဲ"
မနက္ေစာေစာ ဆိုင္သို႔ေရာက္လာသည့္ ရာဇာနဲ႔မာန္ျပည့္ေၾကာင့္ ယပိုင့္မွာ အထူးအဆန္းျဖစ္ရသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ကေရာ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ"
ရွပ္အျဖဴႏွင့္ပုဆိုးအား ေသသပ္စြာဝတ္ထားၾကသည့္ ယပိုင္ႏွင့္ခန္႔အား ေမးေငါ့ကာ မာန္ျပည့္မွ ေမးလာသည္။
"ခန္႔ ဘြဲ႕ယူဖို႔ လိုအပ္တာေတြ သြားလုပ္ရမယ္ေလ"
ဒီရက္ေတြထဲ ယပိုင့္ဟင္းခ်က္လက္ရာေတြေၾကာင့္ ပါးေလးေဖာင္းလာသည့္ခန္႔ဘက္သို႔ တစ္ခ်က္ေစာင္းၾကည့္သည့္ ယပိုင့္အၾကည့္မ်ားက ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမွဳ အျပည့္ပါ၏။ ခန္႔က ထမင္းေတာ့ စားမဝင္ပါ။ ယပိုင္ကသာ အတင္းေခ်ာ့ျမဴ၍ ေကၽြးေနရျခင္း ျဖစ္၏။
"ဒဂုံကိုလား..ကၽြန္ေတာ္ ကားပါတယ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
ရာဇာ့စကားကို ခန္႔က ေခါင္းခါကာ ထျငင္းသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ဘာသာပဲ သြားလိုက္ပါမယ္"
ရာဇာဆိုတာလည္း စကားကို တစ္ခြန္းထက္ပိုမေျပာ၍ အသာတၾကည္ပင္ ေခါင္းျပန္ညိတ္ျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာစရာရွိလို႔ လာတာ"
ရာဇာမွ ခန္႔ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ ခ်ိန္ေနပုံရသည္။
"ကိုဟန္ ႐ုံးမလာတာၾကာၿပီတဲ့၊ မေန႔က ႐ုံးကို လုပ္အားခသြားထုတ္ရင္း သိရတာ၊ ၿပီးေတာ့.."
မွိဳင္းညိဳ႕သြားသည့္ ခန္႔မ်က္ဝန္းေတြက ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာသည္။ ရာဇာ့ထံမွ ထြက္လာမည့္ စကားကိုသာ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာ နားေထာင္ေန၏။
"အဆက္အသြယ္ မရတာလည္း ၾကာၿပီတဲ့"
ရာဇာ့စကားအဆုံး ခန္႔ ေခါင္းငုံ႔ခ်ပစ္လိုက္သည္။
မ်က္ရည္ေတြကို ျပန္မ်ိဳခ်သည္။ လည္ေခ်ာင္းေတြနာလာသည္။ တိုက္ခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ေနမည့္ ကိုကို႔ပုံရိပ္ေတြကို ျမင္ေယာင္လာ၍ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား ခန္႔"
လက္ေမာင္းေပၚ ဖိဖြေပးလာသည့္ အစ္ကို႔လက္ဖဝါး၏ ေႏြးေထြးေသာ အထိအေတြ႕နဲ႔မွ ကိုခန္႔ အသိစိတ္ဝင္သည္။ သူ အစ္ကို႔ေရွ႕မွာ ဆင္ျခင္ရမည္။ ကိုကို႔ကို လြမ္းျပေနၿပီး အစ္ကို႔ကို မႏွိပ္စက္ခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုကို႔ကို အရမ္းလြမ္းေနၿပီ။
CITEȘTI
ရြာေဇာ္၏ ခ်စ္ဒုကၡ (ရွာဇော်၏ ချစ်ဒုက္ခ) Complete
Ficțiune adolescențiကေလးဆိုေပမဲ့ ရြာေဇာ္ရဲ႕ အခ်စ္ကေလး။ ကလေးဆိုပေမဲ့ ရွာဇော်ရဲ့ အချစ်ကလေး။
