Unwanted Bride

CHAPTER 30

Kaagad akong lumabas sa opisinang yun, halos hindi ko na siya magawang lingunin kahit pa ilang beses niyang tinawag ang pangalan ko, hindi ko maiwasang mainis sa mga inaasal niya dahil parang wala lang sa kanya ang lahat na para bang limot niya na lahat ng nangyari noon. Did he even know how he hurt me?

"Claire wait up..." I bite my lips when i heard his voice and footsteps following me .

"Stop following me drake." matigas kong saad.

Nang makarating ako sa harap ng elavator ay mabilis ko na sana itong bubuksan but someone grabbed my hands.

"Claire please...." He said like his pleading.

Inalis ko ang kamay kong hawak niya at mabilis ko siyang hinarap.

"What are you really up to drake, huh?" I asked.

"Let's talk claire please..." nagpupumilit niyang saad na ikinatawa ko ng mahina.

"We're done talking at your office, right?" I said. "Wala na tayong dapat na pag-usapan pa." I added.

He was about to reach my hands pero agad ko yung tinago sa likod ko.

"I....i just want to clarify some things to you..." diretso sa mga mata ko ang tingin niya habang sinasabi yun.

Umiling ako, and what things he wants to clarify then? Diretso ko din siyang tiningnan, i make sure that he won't see any expression on my eyes. "We're not married drake, so whatever that thing is just keep it to yourself." saad ko.

"Clai—"

"Kaya kong ano man yang nasa isip mo, don't involve me drake. Trabaho lang ang nagkokonekta satin ngayon trabaho lang." Diretso kong saad bago tuloy-tuloy na pumasok sa elavator.

Nakatayo lang siya sa labas habang unti-unting sumasara ang pintuan at hindi na niya ako nagawang sundan o pigilan pa. Nilipat ko ang tingin ko sa isang sulok ng elavator para hindi ko makita ang susunod niyang gagawin sa isang butil ng luha na pumatak mula sa mga mata niya.

I fake a smile before wiping my tears.

Remembering myself on those years that i'm suffering with him makes me want to explode all my feelings. Hindi ganun kadaling kalimutan lahat.

Oo, maaaring mawala ang pagmamahal mo sa isang tao pero ang alaala at sakit na iniwan niya sayo ay mananatiling nakakonekta sa pagkatao mo.

I made myself a strong woman nung mga panahong nawala ako dito pero akala ko lang yun, akala ko lang malakas na ako pero hindi lingid sa kaalaman ko  na sa tuwing nakikita ko siya at ang mga mata niya nakikita ko doon ang sarili ko, nakikita ko sa mga mata niya ang sarili ko noon habang umiiyak at nagpapakahirap para lang mapansin at mabigyan ng pagmamahal niya. And it's hurt me a lot.

Agad kong inayos ang sarili ko ng marinig kong tumunog ang elavator. Saktong pagbukas nito ay agad akong dumiretso sa lobby, nagtataka din ako kung bakit hindi ako sinundan ni Chase, sa alam ko ay lampas thirty minutes na akong nandoon. Dumiretso ako hanggang sa nakita ko siyang nakayuko sa lobby.

Mabilis kong nilakad ang pagitan naming dalawa.

"Chase..." I called his name reason para umangat ang tingin niya.

"Claire..."

"What happened, are you okay?" tumabi ako sa kanya.

Kumunot ang noo ko ng hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko.

"What did you two talk! Did he do something to you?"

Mabilis akong umiling sa kanya. "Wala, now tell me why you're acting like that." agad kong saad.