Temporary (Amorist Series #2)

Chapter 16

Chapter 16

Natasha is busy changing her clothes upstairs while I'm looking around her condo. I didn't expect she'd bring me here, but it made me feel special.

Kanina pa ako na-a-amaze sa aura ng condo niya, Baroque kasi ang tema. Magkano kaya ang nagastos niya rito? Para siyang member ng isang royal family, sobrang garbo. Nakakalula!

Pagpasok din namin kanina bumungad sa 'kin ang paintings, sculptures, antiques, at may ulo pa talaga ng reindeer sa hallway! The paintings displayed are more classical, dark, and shallow, which matches her persona. 

Nasa living room ako ngayon bitbit pa rin ang bag, nasa right side ko naman ang kusina.

Mayroon siyang pottery space sa likod banda ng cold white grand piano niya kung saan ang ilang pot ay may mga bulaklak na at ang iba ay nakatanim sa Zest-O, naubusan ata siya ng pot.

She's such a plantita. 

Ang cute lang.

It's a struggle for me to fight the urge of playing her grand piano which screams elegancy placed right in front of me. May portrait kasi siya sa itaas nito na para bang binabantayan ang bawat kilos ko. Ang lakas makahatak!

Napatingala ako at inusisa ito.

She's wearing a backless red body con dress and red lipstick. I won't lie; she's smoking hot with her firm expression.

The painter gave justice to her astonishing looks, naalala ko tuloy bigla na ipipinta ko rin pala siya, nakapagsend na siya ng picture pero hindi ko pa ito nasisimulan dahil sa sobrang busy. Gagawin ko na lang ito agad kapag nagka-oras na ako, na-pressure ako sa galing ng pintor niya.

Napansin ko ang hilig niya sa backless, her back was one of her card, yes, pero hindi ba siya kakabagin kakasuot ng ganiyan? 

I crossed my arms at umiling na tila ba hindi ako sang-ayon sa suot niya sa portrait at ini-expect na sasagutin ako ng painting.

Muling napadpad ang tingin ko sa grand piano na tila tinatawag ako. I wonder how it sounds. Is it different from the keyboard I played in our church?

Nilapag ko muna ang bag sa sofa at marahang umupo, paisa-isa kong pinindot ang keys, I can't help but smile after hearing its melody. Sobrang smooth nito.

I eventually played the chords of the song Weak by Kiana Ledé. I don't know how to play in a glissando way.

Na-e-enjoy ko na ang pagtugtog ngunit napatigil ako nang marinig ang mga yapak niya pababa sa hagdan, baka magalit siya kasi nangialam ako.

I was about to run back to the sofa, but I remembered I could be seen from the stairs, which are made of glass.

Malamya akong ngumiti at sinalubong ang tingin niya, she didn't break our eye contact hanggang sa makakaba siya ng tuluyan.

Baka isipin niya pakilamero ako. "Sorry—"

"Continue. . ." she smiled, giving me an assurance it's okay. Tila nawalan ako ng tinik sa narinig.

Muli siyang humakbang palapit sa 'kin dahilan para mapansin ko na ang suot niya, she's wearing a white satin dress sleepwear with a slit.