CHAPTER 4

154 6 1
                                    

"Wala pong tinuturong kasakiman si daddy sa'kin. Kayo po ang nagturo no'n."sagot ko kaya nakatikim ako ng malakas na sampal.

"Rios please! Tama na pauwiin mo na siya."sabi ni Ivon habang umiiyak.

"Gan'yan ba ang natutunan mo do'n? Ang sagot-sagutin ako?"sigaw niya pa sa'kin.

Pinahid ko ang dugo sa gilid ng labi ko at walang ganang tumingin sakan'ya. "Tapos na po ba kayo?"saad ko at tumingin sakan'ya.

"Wala ka talagang kwenta!"sigaw niya at sinampal ang kabilang pisnge ko.

"Dad please, hayaan niyo na po siya. Daddy let her go!"saad ni Ivy at puno ng awang tumingin sa'kin.

How I hate that look. I hate sympathy, I don't need sympathy. That thing is only for weak people which is not me. I'm not weak, and I'll never be.

"Anak huwag na huwag kang gumaya sa babaeng 'to. Walang patutunguhan ang buhay nito kaya mabuting hindi ka sumasama sakan'ya."sabi ni Rios kay Ivy.

Yeah whatever you're saying. Lahat naman ng lumalabas sa bibig niya walang kwenta para sa akin. I'm used to it, matagal ko nang tinanggap ang pakikitungo niya.

"Opo dad, pero hayaan niyo na po siyang umalis."umiiyak na saad nito.

Agad akong hinila ni Rios palabas ng bahay at basta nalang initsa na parang basura. Tumama ang likod ko sa semento pero hindi ko iyon ininda.

"Bumalik kapa rito at hindi lang 'yan ang aabutin mo!"nagbabantang saad niya at isinirado ang gate. Hinila niya papasok si Ivon at Ivy na umiiyak habang nakatingin sa'kin.

Why are they crying? If that's also sympathy, then it's useless. I don't need it, and I will never need it. Funny how people symphatize not even knowing that they're sympathazing an evil. And that evil was me.

Ininda ko ang tumama kong likod at sumakay sa motor. That animal threw me really hard. My back hurts a lot.

I just shrugged my shoulders and laughed. I am not even looking forward and expecting for his character development. He already puked me a long time ago. And why I am even not disappointed on what he says? Simple. Because that's true and I just don't care.

Umuwi ako ng bahay at nakasalubong ko si Alice na kakagaling lang yata sa klase.

"Galing kananaman bang arena?"
mahinang saad niya habang nakatingin sa sugat ko sa labi.

"Hindi natumba lang ako."I lied and immediately turned my back at her. Hindi pa ako nakakaalis nang hilahin niya ang braso ko. Her eyes brimmed with tears.

"Ate sorry! Please pansinin mo na'ko lagi."sabi niya at nagsimula ng umiyak.

"Anong iniiyak mo diyan? Ginusto mo 'yon eh!"sabi ko habang nakatingin sakan'ya.

"Ate sorry na po. Hindi ko na uulitin."patuloy parin siyang umiiyak kaya tumango ako. Hindi ko naman siya natitiis, lagi naman akong ganito.

"Oo na, huwag kanang umiyak."sabi ko kaya niyakap niya ako.

"Sorry po talaga, Ate."sabi niya pa kaya natawa nalang ako.

Natulog nalang ako dahil bukod sa pakikipag basag ulo ay wala na'kong ibang pagkakaabalahan. Noong sabado naman ay naghanda na'ko para sa laban.

Noong pumasok ako ng arena ay marami ng tao doon. They even cheered when they saw me. But I know they're not cheering because they want me to win. They're cheering because they want me dead.

My brows furrowed when I saw Javier in the crowd. What is he doing here all of sudden? Is he also gonna watch on how will I die? Waste of time. It will not happen. Not now.

Perilously Devoted (MORGAN SERIES 2)Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα