"အရွင္က ဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
နန္းေဆာင္ထဲမွထြက္ဖို႔လုပ္ေနသည့္သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးေမးလာသူကို ဝမ္ရိေပၚၾကည့္လိုက္သည္။
သူ႕ကိုယ္ေပၚ၌စစ္ေရးေလ့က်င့္သည့္အဝတ္အစားမ်ားဝတ္ဆင္ထားျခင္းမဟုတ္သည္ေၾကာင့္ သူတစ္ေနရာသြားမယ္မွန္းသိေန၍ေမးေနျခင္းျဖစ္၏။အေကာင္းေမးေနျခင္းေတာ့မျဖစ္နိုင္။အခုေနာက္ပိုင္းအေဆာင္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္းခ်န္ထားဖို႔ေတာင္သိပ္စိတ္မခ်ရ။ဒီတစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္းေသးေသးထဲမဟုတ္တဲ့အႀကံေတြကအျပည့္။
"က်ဳပ္ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကိုသံေတာ္ဦးတင္ေနရဦးမွာလား..."
ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခါင္းခါျပလာသည္။
"အဘိုးဆီခဏသြားလို႔ရလား..."
ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကလႈပ္စိစိျဖစ္ေနၿပီဆိုကတည္းက တစ္ခုခုေတာင္းဆိုေတာ့မည္မွန္းသူသိၿပီးသားျဖစ္သည္။ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို ပုံမွန္မထုံတက္ေသးမ်က္ႏွာေပးကေပ်ာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း မခုတ္တတ္ေတာ့သည့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး။
"မရဘူး..."
"အေဆာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းတယ္..."
"ပ်င္းရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ငွက္နဲ႕ စကားေျပာေန..."
"လိုက္မယ္..."
"ဘယ္ကိုလိုက္မွာလဲ..."
"အရွင္သြားတဲ့ေနာက္ကို လိုက္ခ်င္တယ္..."
"မလိုက္နဲ႕..."
"လိုက္မယ္...ေခၚသြား..."
"စကားတစ္ခြန္းကို ႏွစ္ခါမေျပာဘူး..."
ဝမ္ရိေပၚေျပာၿပီး သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကိုကိုင္ထားသည့္ ေရွာင္းက်န႔္၏လက္ကိုအတင္းအၾကပ္ျဖဳတ္ခ်လိဳက္၏။
"ဝဋ္-လိုက္-မွာ..."
ပီပီသသတစ္လုံးခ်င္းၾကားလိုက္ရသည့္စကားေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚခ်ာခနဲျပန္လွည့္လာၿပီး...
"ဘာေျပာလိုက္တယ္..."
"စကားတစ္ခြန္းကို ႏွစ္ခါမေျပာဘူး..."
"ဘာ..."
သူ႕နည္းတူ တစ္ေလသံတည္း ျပန္ေျပာလိုက္သည့္ ေရွာင္းက်န႔္ဆီသို႔ ဝမ္ရိေပၚေလွ်ာက္လာကာမ်က္ႏွာကိုလက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ညွစ္ကိုင္လိုက္ၿပီး...
YOU ARE READING
Ineluctable
Randomရိုးတံနက်နက် စံပယ်တစ်ပွင့်သည် ကေသရာဇာ၏ နှလုံးသားအလယ်ဗဟိုတွင်တည့်တည့်စိုက်၏။ Cover Photo Crd:
