දුරුතු සඳ

පස්වන කොටස

"ම මට බයයි මියුරු"

මම හිටියෙ කරාපිටිය ඉස්පිරිතාලෙ දැඩිසත්කාර ඒකකය ඉස්සරහා...මගේ පපුව හරි වේදනයි...ඇඬීම හිර කරන් ඉඳලම ම​ට මගේ උගුර දැවිල්ලයි...මට බයයි...එයාට මොනවා හරි වෙයිද?

විනුර අයියා හොඳටම අඬනවා...එහෙන් නැන්දාත් අඬලා අඬලා හෙම්බත් වෙලා පැත්තකට වෙලා බලාගත්ත අත බලන් ඉන්නවා...මම මොකක්ද දෙවියනේ කරන්නෙ?

ආපු කෝල් එක සුබ දායක එකක් වුනේ නැහැ...විනුර අයියා අමාරුවෙන් වචන ගැට ගහගෙන කිව්වෙ එයාලාගේ කාර් එක හැප්පුනා කියලා...ඒ වෙලාවෙ මට දැනුනෙ මගේ පපුව ඉරනවා හා සමාන වේදනාවක්...තාමත් මගේ අතින් අතෑරුන පෝන් කෑල්ල එතනම ඇති...අඩුගානේ මම ගෙදරින් එලියට බහිනකොට දොරවත් වැහුවෙ නැහැ...රෑ කියලා,බඩ දරු අම්මෙක් කියලා නොබලා මම බස් එකේ හරි ඉස්පිරිතාලෙ යන්න ලෑස්ති වුනත් මගේ වාසනාවට වගේ කවිඳු අයියගේ වීල් එක ත්‍රීවිල් පාක් එකේ තිබුනා...

දැන් පැය තුනක විතර ඉඳන් මම නැන්දවයි විනුරවයි සංසුන් කර කර දැඩිසත්කාර ඒකකය ඉස්සරහා උන්නා...මට හිතා ගන්න බැහැ...කොහොමද සතීෂ අයියට එහෙම වුනේ...එච්චරටම අමාරුද දෙවියනේ එයාට පැය ගණන් තිස්සෙ ඔපරේෂන් කරන්න තරම්...එයාට මුකුත් වෙන එකක් නැහැ...එයා එච්චර අවාසනාවන්ත නැහැ දෙවියනේ...මට බයයි...මම මොකක්ද කරන්න ඕන...විනුර අයියා නොසෑහෙන්න අඬනවා මට හේ කර ගන්නවත් බැහැ...

"ඇ ඇයි මියුරු ඇයි *ඉහික්* ඇයි එ එයා මාව ත තල්ලු කරේ *ඉහික්*"

"අනේ නාඬා ඉන්න අයියේ~ එයාට මුකුත් වෙන එකක් නැහැ අයියෙ"

මම මොකක්ද කරන්නෙ...කොහොමද මම විනුර අයියගේ හිත හදන්නෙ...මේ වගේ වෙලාවට මොන තරම් දේවල් කිව්වත් මේ වගේ තත්ත්වෙන් ඉන්න කෙනෙක්ගෙ හිත හදන්න අමාරුයි...ඒ ඉන්නෙ විනුර අයියා ආදරේ කරන කෙනා...ඉතින් කොහොමද හිත හදාගන්නෙ...

ඇත්තටම මට සතීෂ අයියා ගැන හිතා ගන්න බැහැ...එයා පුදුම ආදරවන්තයෙක්...එයා විනුර අයියට මුකුත් වෙන්න දීලා නැහැ...කාර් එක පැත්තට ගොඩක් වේගෙන් ලොකු ලොරියක් එනවා දැක්කම වෙන්න යන දේ එච්චර හොඳ දෙයක් නෙමෙයි නිසාම වෙන්න ඇති සතීෂ අයියා වාහනේ ස්ලෝ කරලා විනුර අයියගේ පැත්තට වාහනේ කපලා විනුර අයියව එලියට තල්ලු කරේ...ඒත් ඒ හැමදේටම ගිහින් තියෙන්නෙ හරි පොඩි වෙලාවයි...පටු පාරෙ එහාට කරගෙනවත් යන්න බැරි වෙන කොට සතීෂ අයියා හැප්පුනා...