THE SUBSTITUTE BRIDE (COMPLETED)

CHAPTER 3: Flashback continues PT.2

ON THE DAY OF THE PARTY

Magdamag kong iniiyak ang nangyari kagabi buti na lang kahit papano tinabihan ako ni nanay loleng. Isa siya sa tatlong tao na nakakaintindi sakin at nagpapahalaga sakin pero ngayon? Dalawa na lang sila, si nanay at ang bestfriend kong si Allison. Nakapagdesisyon na ako, I will run away matagal ko na tong napagisipan. Tama na yung 17 years na sila ang nagmamanipulate sa buhay ko its time for me to find my own self. My bestfriend will help me to airport while yaya loleng will help me to escape from here, it's the best time to escape kasi busy ang lahat sa party so they wouldnt notice us. Im flying to france doon na lang ako magaaral doon ko bubuuin ang ako. One of my teacher approach me at school, she told me about this certain scholar in france na pwede kong applyan.

Pagdating ng party, nakikita ko ang nangyayari kasi sa garden nila ginanap yung event yung kwarto ko kasi is nasa 3rd floor kaya nakikita ko sila sa baba. Every one of them is happy, while I was agonizing with pain. The door opened and yaya loleng came in.

"anak, aalis ka na ba talaga? Iiwan mo na si yaya?" mangiyak iyak na tanong ni yaya.

"nay, you know I don't want to. Pero kasi ito na lang yung pwede kong gawin. How can I live happily nay! Kung patuloy kong hahayaan ni Irene na sirain ang buhay ko?" I answered nanay while holding her hands. Its really one of the hardest thing to do, kasi nanay loleng was always there for me pero hindi ko naman siya pwedeng isama sakin kasi may pamilya din sya.

"o siya, kung ganyang hindi ka na talaga mapipigil, sanay magiingat ka roon ha? Wag kang magpapagutom, magpahinga ka rin pag.. (sob) p-pag napag-god ka ha?" halos hindi ko na maintindihan ang mga bilin ni nanay kasi umiiyak na siya.

"opo nay! Tatandaan kop o yang mga bilin nyo.. (sob) magiingat rin po kayo rito ha? Tsaka mag resign nap o kayo masyado nap o kayong matanda para magtrabaho pa. d-di bale po (sob ;() nay k-kapag nakaipon po ako roon.. hik.. hik (sob) papadalhan ko na lang po kayo ha?" sagot k okay nanay loleng habang yakap yakap ko siya.

"basta ba kapag nalulungkot ka o namimiss mo ditto, tumawag ka lang.. (sob) tumawag ka lang at kakantahan kita para makatulog ka ha? (sob)" bilin pa ni nanay. Tumango na lang ako kasi sobrang hindi ko na mapigilan ang pagiyak ko.

"o sige na bumaba na tayo baka mapansin pa ng ibang kasambahay na nawawala ako magtataka pa ang mga yun." Yaya sakin ni nanay loleng.

Sa kabilang hagdan kami dumaan ni nanay loleng para walang makapansin samin. Nasa backdoor na kami kasi aakyat ako sa isang puno para makadaan sa pader kasi hindi pwedeng dumaan ako sa gate naming dahil may nagbabantay na guards. Nasa labas si Allison at ang driver nila para ihatid ako sa airport. Napatigil ako sandal sa pagakyat sa puno dahil narinig kong ipapakilala na ang birthday girl. Nagpalak pakan ang lahat ng bisita nang makita nilang pababa na si Irene sa hagdan habang unti unting tumutulo ang mga luha ko.. ano ba yan?? Puro pag iyak na lang ang nagawa ko.. I really feel betrayed, kasi escort niya yung lalaking pinakamamahal ko. My first love, naririnig ko rin yung pagtatanungan ng dalawang babae na malapit lang sakin.

"nasaan yung kakambal niya?" tanong nung isang babae na halatang businessman ang asawa. Buti naman kahit papano may nakakakilala sakin..

"ang sabi ni Mr. Alvarez nagbakasyon daw sa Canada at hindi raw makakabot sa party." Sagot ng isa.

Kaya pala yun ang ginawa nilang excuse.. umakyat na ako sa puno because I cant bear watching them. Bago ako bumaba, I thought to myself that someday babalik ako ditto at tatanggapin nila ako. Pagkababa ko sumakay na agad ako sa kotse ni Allison. Umandar na yung sasakyan nila pero hindi pa rin tumitigil ang pagpatak ng mga luha ko. I didn't bother to look back kasi natatakot ako nab aka mapilitan akong bumalik.. Allison was hugging me to comfort me... I really thank god na hindi kasali si Allison sa mga taong tumalikod sakin dahil lang sa nakilala nila si Irene.

Pagdating sa airport, madali lang akong nakapasok kasi shoulder bag lang at maliit na handcarry bag ang dala ko. Kasi yung mga papers na kailangan ko para sa school na lilipatan ko si Allison na ang bahala, ipapadala na lang daw niya saakin.Tiningnan ko ang buong palibot ng airport.
I know running away is cowardly, but sometimes, you have to run away from people that makes your happiness turned to pain.

Papasok na ako sa loob para sa waiting area nang may mahulog na banner sa may entrance door ng airport na may note na..

"happy birthday. I want to be the last person to greet you so that you cant forget me.! Cheer up..  everything's gonna be allright."

Napaiyak na lang ako saka ko tiningnan ang relo ko and its 11:59 pm. Kahit na alam kong hindi para sakin yung message, feelling ko it was really made for me.. I secretly thank that person kasi kahit papano napagaan niya yung pakiramdam ko sa message niya.