က်စ္က်စ္ေတာက္ပူျခင္းမမည္ေသာ ေႏြဦး၏ ေနေရာင္ျခည္က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု၏ အေပၚသို႔ လႊမ္းျခဳံက်ေရာက္ေနသည္။ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ရာ အနည္းငယ္လိုေသးတာေၾကာင့္ ဆိုင္ထဲဝယ္ စကားေျပာသံ တစ္စႏွစ္စမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
"အား!!!မလာနဲ႔"
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အေျခအေနကို ေအာ္သံတစ္ခုက ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ထိုေအာ္သံေၾကာင့္ ဆိုင္ထဲတြင္ အေတာ္ေလး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားရသည္။အေအးေသာက္ေနရင္း သီးသူကသူသီး၊ ဘုရားတသူကတ၊ အေမတသူကတႏွင့္။
ထိုကဲသို႔ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရသူမ်ားထဲတြင္ Namjoon သည္လည္း တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ဆိုင္တြင္သူက ေစာေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေစာင့္ရင္း ေကာ္ဖီေလးေသာက္ကာ စာအုပ္ဖတ္ေနမိသည္။ခဏအၾကာ ဟန္လုပ္ကာ တက္လာေသာ ပါဝါမပါသည့္ မ်က္မွန္ေလးကို ျဖဳတ္ရင္းသုတ္ေနခ်ိန္ ထိုေအာ္သံေၾကာင့္ သူလဲလန႔္ကာ က်င္စက္ျဖင့္တို႔လိုက္သလို ခါသြားသည္။
\\ဂ်က္//
အသံေၾကာင့္ၾကည့္မိခ်ိန္ သူ႔လက္ထဲမွ မ်က္မွန္ေလးသည္ ႏွစ္ျခမ္းျပဲ...အဲေလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေလၿပီ။စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ေစာင့္ခ်ရင္း အသံလာရာဆီ အျမင္ကပ္ကပ္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းျဖင့္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။
"မလုပ္နဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေလကြာ..."
ေသခ်ာၾကည္မိမွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေနသည္ပဲ။ပိုးဟပ္အ႐ုပ္ေလးကိုင္ကာ Hoseok ကိုလိုက္စေနေသာ Taehyung ႏွင့္ သူတို႔ေနာက္မွ လြယ္အိတ္ကို လြယ္အိတ္လိုမလြယ္ပဲ ကုန္ထမ္းသလိုထမ္းလာေသာ Jung Kook တို႔ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
Hoseok ကေၾကာက္အားလန႔္အားျဖင့္ ေျပးဝင္လာရင္း သူ႔နားေရာက္မွ သူ႔အေနာက္တြင္ဝင္ပုန္းေနသည္။
"Taehyung naa ဒီမွာ ေၾကာက္ေနၿပီေလ။ေတာ္ေတာ့"
မ်က္မွန္က်ိဳးသြား၍ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ Taehyung ကို ေျပာလိုက္သည္။ေဒါသသံေတာ့မပါ။ေဒါသပါလည္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ေၾကာက္မည့္ပုံမေပၚ။သူကအားလုံးထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္လိုလို ဘာလိုလိုသာ ျဖစ္ေနတာ မည္သူမၽွေတာ့ မေၾကာက္ၾက။
YOU ARE READING
Her And Us {သူ(မ)နှင့်ကျွန်တော်တို့}
Horrorအသင်လူသား ကျွန်ုပ်ကိုခေါ်ပါသလား... ကျွန်ုပ်လိုက်မည်ဟုမတောင်းဆိုခဲ့ပါ။ သင်ခေါ်၍ လိုက်လာခဲ့ခြင်းသာ...။ *......*.......*.......*........*.......*......*........*......*......* "မြန်မာသရဲတွေက ကိုရီးယားစကားမပြောတတ်ဘူးလို့ ဘယ်ပညာရှိကပြောလို့လ...
