දුරුතු සඳ

දාහත්වන කොටස

හීනෙකින්වත් හිතන්න නැතුව ඇති මියුරු එයාගෙ ඇස් ඉස්සරහා දකින්න ලැබෙන දේ ගැන...කවදටත් වඩා ඒ ඇස් අද වෙනස්...ඒ ඇස් වල තියෙන්නෙ වේදනාවක්ද එහෙමත් නැත්නම් ඉහවහා ගිය සතුටක්ද කියලා දැනගන්නනම් අනිවාරෙන් අපිට ඒ ඇස් කියවන්නම වෙනවා...

එයාගෙ ඉස්සරහා ඉන්න පුද්ගලයා ලඟට ඒ පුංචි කකුල් හරි ඉක්මනට ගමන් කරා...ඒ අතපය වෙව්ලනවා...ඒ දිලිසෙන බෝල ඇස් වලින් කඳුලු ගලනවා...හැමදේම සිද්ද වුනාට පස්සෙත් හිතාගත්තෙ ශක්තිමත් වෙනවා කියලා වුනාට මියුරු අද දුර්වල වෙලා...ඒ රූපේ ඉස්සරහා කවදටත් වඩා දුර්වල වෙලා...

වැලි පොලොවේ ඇදුන නිරුවත් දෙපා අන්තිමට නැවතුනේ පොලිශ් ගාලා දිලිසෙමින් තියෙන කලු සපත්තු ජෝඩුවක් ලඟ...අද වෙනකොට එතනම ලොකු වෙනසක් තිබුනා...ඒ කෙනා වටින ඇඳුම් ඇදලා හිටියා,කාර් එකකින් ඇවිත් හිටියා ඉතින් ඒ කෙනා පවා වෙනස් වෙලා තියෙන විදිය මියුරුට හිතන්න පුළුවන්කමක් නැහැ...ඒ ඇස් වලින් නොනවත්වා කඳුලු ගලනවා...හරියට ගලාගෙන යන දිය ඇල්ලකින් වතුර ඇදහැලෙනවා වගේ නොනවත්වා කඳුලු ගලාගෙන ගියා...

දාඩියට පෙඟුන ඒ රෝස පාට ඇඟිලි තුඩු නැවතුනේ ඒ ආපු කෙනාගෙ මූනේ වෙනකොට ඒ කෙනා තාමත් මියුරු දිහා සෘජුවම බලාගෙන හිටියා...හරියට පිටවෙන හැඟීම් ඇග ඇතුලෙම ගල් කරගෙන වගේ...

මියුරුගේ අත් දෙකම ඒ කෙනාගෙ මූන පුරා ගියේ වෙව්ලමින්...ඒ තොල් පවා කතා කරගන්න බැරුව වෙව්ලනවා...ඒ ඇඟිලි තුඩු පවා සීතලට වෙව්ලනවා වගේ වෙව්ලනවා...නමුත් තාමත් ඒ වෙව්ලන ඇඟිලි තුඩු ඒ කෙනාගෙ මූන පුරාම ගමන් කරනවා...

"ව් වි විදූ අයි-ඉහික්*යෙ "

අන්තිමට පෙරුම් පුරලා පුරලා ඒ වෙව්ලන තොල් අතරින් යන්තම් ඒ කෙනාට විතරක් ඇහෙන නොඇහෙන ගානට වචන ටිකක් පිටවුනා...

අන්තිමට ඒ වචන බලාපොරොත්තුවෙන් හිටියා වගේ ඒ කෙනා මියුරු දිහා බලලා හිනා වුනා...ඒක හරිම සැනසිලිදායක හිනාවක්...හරියට කාලෙකට පස්සෙ ලොකු සැනසීමක් දැනුනා වගේ...

අන්තිමට මියුරු බලාගෙන හිටිය මොහොත ආවා...මියුරු බලන් හිටියා එයාගෙ ආදරේ ආයෙ එක වතාවක් හරි බලාගන්න...එයාගෙ ඇස් ඉස්සරහා ඉන්නවා දකින්න වෙනදා වගේම...ඉතින් අන්තිමට ඒ මොහොත උදා වුනා...