🦋 25 🦋

4.1K 440 38
                                    

မိုခီတာဧ။္ နယ္နမိတ္အတြင္းေရာက္ခါနီးၿပီျဖစ္၍ လူသြားလူလာတစ္ခ်ိဳ႕႐ွိေနၿပီး ျမင္းမပါ၊ အေဆာင္အေယာင္မပါ၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းကာ သာမာန္သာဝတ္စားထားေသာ မင္းသားအိုင္းဆက္ကို မွတ္မိသူကေတာ့႐ွားပါးၿပီး မင္းသားဧ။္ကုိယ္သင္းရနံ႔ေၾကာင့္သာ တစ္ခ်ဳိ႕ကလွည့္ၾကည့္ၾကေလဧ။္။ ေရစိုထားသည့္ အဝတ္အစားေတြက စိုထုိင္းထိုင္းျဖစ္ေနဆဲေပမို႔ ေလတခ်က္ေဝွ႕လိုက္တိုင္း လက္ဖဝါးေတြကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည့္ မင္းသားအိုင္းဆက္ေၾကာင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ​ေကာင္းယံၾကည့္လိုက္ကာ လူမ႐ွိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္

"အ႐ွင့္သား ခ်မ္းေနလို႔လား"

ဟု ဆို၍ လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကို လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ ေရခဲအလားေအးစက္ေနသည့္ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္လည္း ခပ္ရဲရဲျဖစ္လို႔ေနသည္။

"တကယ္အရမ္းေအးေနတာလား ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးက အဲ့ဒီေလာက္ေအးမေနဘူး"

"ငါ မ်က္ႏွာပူေရာ့လို႔...."

"ဘာျဖစ္လို႔မ်က္ႏွာပူရတာ....ေၾသာ္...ခုနေရကန္ထဲ"

ထိုေတာ့မွ အ႐ွင့္သားဧ။္ပံုစံကို ​ေကာင္းယံျပန္ၾကည့္ကာ ​ေအာ္ရယ္မိေတာ့သည္။ မိုခီတာက မိမိလာခဲ့ရာေခတ္လို ပြင့္လင္းမႈမ႐ွိသည့္ေနရာမို႔ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည့္အေပၚ မင္းသားကအ႐ွက္လြန္ကာ မ်က္ႏွာေတြရဲ၊ လက္ေတြပါေအးစက္ေနျခင္း။

"အဘယ္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေလာက္အထိ ရယ္ေနေရာ့သလဲ Kingsley "

"ရယ္ရတာေပါ့ အ႐ွင့္သားရဲ႕။ ဒါမ်ိဳးက ႐ွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ အ႐ွင့္သားကို ​ေျပာျပသင္ျပေပးရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ Viscount ၿမိဳ႕စားႀကီးက အ႐ွက္သည္းေနၿပီ။ မထိမေတြ႔ဖူးတဲ့လူဆိုေတာ့..."

"ဒါဆို မင္းက သူမ်ားနဲ႔ထိေတြ႔ဖူးေရာ့တယ္ေပါ့"

မိမိကိုင္ထားသည့္လက္ကို ျဖဳတ္ခ်သည့္အျပင္ ဆတ္ခနဲလွည့္ေမးလာၿပီး ကုတ္က်ေနေသာ မ်က္ေမွာင္မ်ားၾကားက အလိုမက်ဟန္႐ွိသည့္ ​ေရႊအိုေရာင္မ်က္ဆန္ေလးမ်ား။ ေကာင္းယံ ပို၍ရယ္ေမာပစ္ကာ မင္းသားဧ။္လက္ေမာင္းကိုျပန္ခ်ိတ္လိုက္သည္။

𝔻𝕦𝕔𝕙𝕖𝕤𝕤 𝕆𝕗 𝕍𝕚𝕤𝕔𝕠𝕦𝕟𝕥 🦋Where stories live. Discover now