MY KIDNAPPER'S OBSESSION(COMPLETED)

CHAPTER 35

Nathania point of view

Nagising ako dahil sa kamay na humahaplos sa buhok ko,marahan na iminulat ko ang aking mata at puting kisame kaagad ang sumalubong sa akin.

Pinakiramdaman ko iyong katawan ko.Agad na kinapa ko ang tyan ko .

Iba iyong pakiramdam ko,Diko maipaliwanag ngunit agad ng tumulo ang luha ko sa mata ko,pakiramdam ko nawala na ang umbok ng tyan ko habang nakahawak ang kamay ko roon. " Y-you're awake! " rinig kong boses ni demon ngunit nakatuon ang atensyon ko sa tyan ko.

" I-iyong a-anak ko! D-demon iyong baby! " naiiyak na napatingin ako. " I'm s-sorry! " napayuko ito at umiling-iling.Alam kona ang ibig sabihin nito.Naikuyom ko ang kamao ko at mas lalong napaiyak.  " N-no! i-iyong baby ko h-hindi siya pweding mawala,h-hindi ako nakunan d-diba? " umaasa ako na panaginip lang ito.

" I'm sorry to say this peru nakunan ka,kumalma ka mona! " napasubunot ako sa buhok ko, paano ako kakalama nito kung wala na ang anak ko.

Ang batang tatlong buwan kong iningatan sa loob ng isinapupunan ko.Para akong pinagsakluban ng langit at lupa,iyon ang unang pagkakataon na magkakaanak na ako eh! iyon na iyon!

Tapos mawawala pa diyos ko!

Hindi ko mapigilan ang emosyon ko,ang sakit ng puso ko.Parang tinusok ng punyal ang puso ko, kasalanan niya ito.Nang dahil sa kanila ng babae nila nawala iyong anak ko.

Hindi kona kaya kundi ang humagulgol ng iyak,maraming beses na umiiling-iling,hindi ako makapaniwala na darating ako sa puntong mawawalan ako ng anak.

" Calm down wife! " masama ko siyang tiningnan. Nanatiling nakahawak ako sa maliit ko ng tyan habang dinaramdam ang pagsikip ng aking dibdib ko. " I-ikaw!! " dinuru-duro ko siya habang luhaan ang aking mata. " I-ikaw ang dahilan kaya ako nakunan,I-ikaw ang pumatay sa anak natin i-ikaw demonyo ka! " hindi kona paigilan kumalma.

" H-hindi dapat m-mawala iyong anak ko! h-hindi! " natahimik siya ngunit agad din napatingin sakin at pilit akong niyayakap.

Simula sa araw na ito hindi kona siya mapapatawad mananatili dito sa puso't isip ko ang mga ginawa niyang kasalanan sakin.

" Kahit kailan h-hindi  kita mapapatawad i-kaw iyong dahilan kaya ako nakunan! " pilit niya akong niyayakap ngunit isang malakas na sampal ang naigawad ko sa kaniya,napatagilid ang ulo niya.

" Demonyo ka! kung tutuusin kulang pa yan k-kulang pa yan sa ginawa mo sakin at sa anak mo! manluluko ka! " para akong nawala sa sarili.

Mas lalo akong napaiyak at hindi na kayang tingnan si demon,Iyak lang ako ng iyak habang paulit ulit na binabanggit ang anak ko,Napahinto lang ako sa pag-iyak at pagwawala ng dumating ang doctor at isang nurse at pilit ako tinuturakan.

Paulit ulit kong binabanggit ang mga masasakit na salita kay demon,gusto ko siyang hampasin ,gusto ko siyang suntukin ngunit ng dahil sa turok na iyon,nanghina iyong katawan ko.

" H-hindi kita mapapatawad demonyo ka d-d-demonyo! " halos pabulong kong sambit kay demon at tuluyan na akong nawalan ng malay.

••••

Naiiyak na napaupo ako sa kama,ngayon lang ulit ako nagkaroon ng malay at ngayon nandito na ako sa mansion ni demon.Isang linggo ako sa hospital at sa tuwing magkakaroon ako ng malay ay hindi maalis sakin ang umiyak at awayin si demon.

Halos nawawala na ako sa sarili ko,diko na alam kung ano iyong gagawin ko,bawat segundo na magigising ako ay wala akong inisip kundi ang pagalitan si demon at magwala sa harapan niya.

Gigil na gigil ako.Siya iyong may kasalanan ng lahat ngayon ko lang nadiskobre na naglaho lahat ng nararamdaman ko sa kaniya at ngayon nakabara na sa puso ko ang pagkagalit sa kaniya.

Iba pala iyong sakit kapag mawawalan ka ng anak,parang sinasagad ng sakit na iyon ang puso ko.

Noong ramdam kopa ang mahinang pagglaw ng anak ko sa isinapupunan ko noon ay hindi ko maiwasang hindi maramdam ang saya.

Wala akong inisip kundi ang alagaan ng mabuti ang anak ko peru ngayon mawawala nalang siya na parang bula.

Marahan na napatingin ako sa mainipis ko ng tyan halata na malaki ang ipinagbago nito dahil nawala na sa loob ko ang batang tatlong buwan kong dinadala.Inilagay ko ang kamay ko sa manipis kong tyan at napaiyak nalang ng tudo.

" B-bakit hindi  k-ka kumapit anak? " Oo unang bagsak ko pa lang alam kong may posibilidad na makunan ako ngunit ng araw na iyon taimtim akong nanalangin na sana kumapit iyong anak ko ngunit hindi!

Subrang malakas ang impact ng pagbagsak ko kaya maraming dugo ang lumabas mula sa lagusan ko.Napasinghap ako at napatingala sa taas habang walang humpay ang pag-agus ng luha ko.Ang hirap tanggapin, sa totoo lang ang hirap!

Wala na iyong bata na palagi kong pinapakiramdaman ang bawat pagggalaw niya,habang nakahawak parin ang kamay ko nagpatuloy lang ako sa pag-iyak.

Walang segundo na hindi ako naiiyak.Kapag naiisip ko iyong anak ko bigla nalang akong maiiyak ng subra.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto.Tipid na binalingan ko ng tingin si demon ngunit agad din napaiwas ng tingin sa kaniya,kinamumuhian ko ang mukha niya,kapag nakikita ko siya wala akong naiiisip kundi ang galit ko sa kaniya.

Paglapit nito sakin agad niyang hinalikan ang noo ko,gusto ko sanang umilag ngunit huli na,akmang hahalikan niya ang labi ko ngunit doon na ako nakakuha ng pagkakataon na itulak siya.

" Ayaw kong makita ka! " masama ko siyang tiningnan.Dumaan ang lungkot sa mukha niya at doon ko nakita ang labis niyang pagsisisi.

" I know you mad I'm sorry for what happened! " naikuyom ko ang kamao ko. "Maibabalik ba ng sorry mo ang ginawa mo sakin at sa anak mo? Makasarili ka demon sana h-hindi mo nalang ako tinalikuran para hindi na kita nagawang pigilan! " muling kumawala ang butil kong luha.

" Kung alam ko lang ang magiging kahahantungan ng lahat sana pala, hindi na kita pinigilan pa,sana hinayaan nalang kitang sumama sa kabit mo! " Hindi niya alam kung gaano ko na miss ang presensya niya noong araw na iyon.Iyong tipong nangungulila ako sa kaniya.Peru wala siya!

Dati naman hindi siya ganon eh, ni hindi nga niya ako iniiwan kahit sa trabaho niya halos hindi na siya pumapasok,lahat ng iyon nagbago,naging malamig na siya sakin sa diko malaman na dahilan.

Kung kailan tuluyan kona siyang minahal tsaka pa niya ako sasaktan ng ganito,ang mas masakit pa roon ay pati ang anak namin nadamay pa.

Parang bumagal iyong tibok ng puso ko at wala akong maramdaman kundi ang matinding sakit dito sa puso ko. " Wala kang kwentang ama! sarili mong anak pinat*y mo! " iwan ko peru iyong galit dito sa puso ko ay sa kaniya ko binabato,siya naman talaga ang dahilan ng lahat ng iyon.

" Hindi lang ako ang may kasalanan,you didn't take care of our baby kung hindi mo ako pinigilan hindi ka sana naitulak ni kyla! " hindi makapaniwalang napatingin ako sa kaniya. " So ako pa ngayon ang may kasalanan? ipinagtanggol mo pa iyong babaeng iyon imbes na pagalitan mo siya! " pagak na napatawa ako.Really?

" Baliw ka nga talaga! " iyong takot ko dati sa kaniya ay naglaho na, bagkos napalitan iyon ng matinding galit. " Kaya pala naikompara ka ng papa mo kay david kase magkaiba iyong ugali ninyo! " madiin kong sambit habang galit na nakatingin sa kaniya.Nakita ko ang unti-unting pag-iiba ng awra niya.

" Iba ka kay david,ikaw demonyo ka! wala kang kasing sama,sana si david nalang ang pinakasalan ko at hindi ikaw! hindi ang katulad mong demonyo at higit sa lahat bali-!" naramdaman ko ang paglapat ng palad niya sa pisngi ko.

Nawala ako sa sariili ko kinain ako ng galit ko.Hindi kona nakontrol ang emosyon ko. Galit na galit na siya ngayon sakin,hindi ako makapaniwala na ipagtatanggol niya pa ang kabit niya.