"Dana, come here. Check this. I'm sure you will like it." Sophia said and grab my hand to a stall where the accessories located.
"Look. It so perfect on you." Wala ako sa sariling sinusundan lang si Sophia.
Napansin nito ang pagiging tahimik ko at narinig kong marahan siyang bumuntong hininga.
"You still think about him?"
It instantly flashback our memories. Naluluha na naman ako sa tuwing iniisip ko kung bakit nangyari iyon sa amin. Or maybe, I'm the only one assumes that we have a label. Siya naman kasi ang nagpapakita ng motibo. How can I resist if he makes me feel that I am worth it for him and he loves me. Siguro pinaglaruan lang niya ako.
"Baby. Wait up for a while. Uuwi din tayo." Sabi nito sa batang kasama nito at karga-karga niya at mukhang naiinip na. Inaantok na rin.
"Baka naiinip na iyang si Gaiden. Umuwi na lang muna tayo at para na rin makapagpahinga na yung bata. Kanina pa naman tayo dito. And, my body is tired as well. I want to rest." Tinignan ko siya at nakita kong hinihimas himas nito ang bata sa likod.
Tumango na rin siya at lumabas na kami ng mall. Ako na ang pumara ng taxi.
"I'll go first. Mag-ingat kayo ni Gaiden. Text me when you arrived." Pagpapaalam ko.
"Sure. Bye Dana. Thank you sa pagsama sa amin. Pasensya at makulit talaga ang batang 'to." Natawa na rin ako.
"Don't worry. I enjoy his presence naman. Bababa na ako. Mag-ingat kayo." Sabi ko at Napangiti dahil sa cute na batang karga ni Sophia.
Kumaway ako at ngumiti na lang siya pagkababa ko.
Tinanaw ko pa ang taxi'ng papaalis bago ako pumasok.
"Oh. Andito ka na pala. Kumusta ang lakad? And, how Sophia's doing?" Tanong ni mom na nanonood ng TV.
"It's good mom. Sophia's doing okay. Grabe yung iniba niya for the past years. She's matured now." Mangha akong napaisip dahil sa sinabi ko. Ang laki na talaga ng pinagbago ni Sophia.
"And, you? Are you okay?" Taas kilay pa na tanong ni mom.
Napaisip na naman ako. Am I really okay? I guess.
"Yes, mom. I'm okay. Ba't naman ako
hindi magiging okay?" Pilit na ngiti ang ipinukol ko.
Mahina siyang huminga bago nagsalita.
"Anak. Kahit di mo sabihin sa akin ramdam ko na hindi ka okay. I'm here anak. Just tell me. I'm willing to listen to you. Don't take it to yourself." Malumanay na sabi ni mommy at hinimas ang buhok ko. I just nod at her.
Pagpasok ko ng kwarto ay mabigat ang pakiramdam na umupo sa aking kama. Reminiscing the times that we're happy and contented.
Nagising na lang ko sa pagkakatulog ng may tumapik sa balikat ko. Si manang Sally.
"Iha. Kumain ka na muna sa ibaba. Andoon na yung mommy at daddy mo naghihintay." Imporma nito sa akin.
"Okay manang. I'll just go to the bathroom. Susunod po ako." Paalam ko. Tumango ito at lumabas na rin.
Tinignan ko ang cellphone ko at 8pm na pala. Halos tatlong oras akong natulog.
Sa sobrang pag-iisip ay nakatulugan ko na pala. Dana, you need to move on. Maraming lalaki pa na andyan. Don't stick to him. He's not worth it to cry on.
"Mom, dad." Inaantok pa na bati ko.
Umupo na rin ako sa upuan ko at nagsandok ng pagkain. I felt the stare around me. Hindi ko na pinansin iyon. Ganito na sila sa akin dahil sa inaasta kong kakaiba.
Hinayaan na rin naman nila akong matiwasay na kumain.
Nang matapos na akong kumain ay balak ko ng bumalik sa kwarto at matulog ulit. Babalik na sana ako ng pinigilan ako ni dad at hinawakan sa kamay. Tinaas nito ang tingin sa akin at ramdam ko rin ang tingin ni mom.
"Mag-ayos ka. May pupuntahan tayo." Sabi ni dad ng hindi pa rin tinatanggal ang tingin sa akin.
"I'm not in a mood dad. Gusto ko po na magpahinga." Pagdadahilan ko.
"Just do what I said, Maria Dana. I don't want any for your excuses." Pasigaw at madiin na sabi ni dad.
Umiwas ako ng tingin kay dad dahil sa matalim nitong tingin. I don't want to go. I just want to take a rest from this shit.
Tinalikuran ko sila at patakbong pumunta sa taas kung saan ang kwarto ko. I locked the door and scream as much as I could. I want to scream all my hatred inside me. It hurts so bad that I want to take this away. Why did he do that to me? Why did he broke me? Did I do anything wrong to make him feel not comfortable with me?
Naririnig ko ang mga katok sa pintuan pero ipinagsawalang bahala ko iyon. Wala akong lakas ng loob pagbukas ang kung sino man ang kumakatok sa pintuan. I can hear them shouting my name behind the door.
Naramdaman kong tumahimik sa labas at mukhang umalis na sila. Humiga ako ng patagilid at nakatalikod sa may pintuan.
Naramdaman kong may humaplos sa buhok ko pero hindi ko maimulat ang aking mga mata dahil sa antok. Naramdaman ko ring hinalikan ako nito sa ulo at noo ko.
"I'm sorry." I heard someone whispered. "I hope you can still forgive me." Dagdag nito.
I don't know if I'm having a dream but it feels like it's so real. I tried to wake up but my eyes is just too tired to open.
When I woke up, I take a bath and choose a dress to wear. Pagkagising ko ay sinabi ni mom na may pupuntahan kami and I must wear formal dress. Sumunod na lang ako and I decided not to lock myself in my room. Instead, I want to feel my freedom and give some importance to myself.
"You ready? Eat breakfast first before we go." Mom said and looked my outfit.
"You're so beautiful anak." Manghang sabi nito at nahihiyang ngumiti sa kaniya.
"I don't want to eat mom. Mamaya na lang. Wala pa po akong gana." Pagdadahilan ko at napatingin sa likuran ng naramdaman kong may taong papalapit. Si dad pala.
Dumiretso siya kay mom at hinalikan ito sa pisngi. Mom is wearing a long black fitted gown with 4 inches tall high heels. Dad is wearing a white long sleeves and a black suit with black pair of shoes.
Tinignan ako nito at pinasadahan ng tingin ang damit na suot ko. I wear a below the knee white fitted dress with a 4 inches tall high heels.
"Dad." Tawag ko sa kaniya.
"You're gorgeous, anak." Mangha din nitong sabi.
"I'm sorry for what I acted yesterday. I'm just stressed." Paghihingi ko ng tawad.
"It's okay, dear. I understand now. Your mom explain it to me. Don't be sorry. I should be the one who said sorry. I'm sorry anak." Hingi ng tawad ni dad at inilingan ko siya. It's not his fault.
"No dad." Iling ko pa rin at lumapit sa kaniya at niyakap siya.
Ilang minuto kaming nagyakapan at nagsalita na si mom.
"Tama na iyan at baka ma-late tayo. Huwag kang umiyak anak. Masisira ang make up mo." Subway ni mom at natatawa akong pinupunasan ang iilang luha na kumawala sa mga mata ko.
Umalis na rin kami at na sa passenger seat si dad at kami naman ni mom ay nasa backseat. Pinagmaneho kami ng aming driver papunta sa opisina dahil may event na inihanda si mom at dad para sa anniversary ng company.
YOU ARE READING
My Feelings For You (Loving Him Series #1)
Teen Fiction"Sa paanong paraan ko mapapahinto ang nararamdaman ko para sa kaniya? Dahil wala naman akong karapatang agawin siya." ~Maria Dana Dela Vega~ Tunghayan natin ang istorya ni Dana na may gusto sa isang lalake pero 'di ito mapasakanya basta-basta. Ano a...
