01

20 2 3
                                    

MALIA'S POV

"You what?!" Thyro said exaggeratedly. I simply rolled my eyes at him.



"Huwag mo akong artehan na para bang hindi ka matutuwa kapag nawala na ako... " I joked. This is us... we used to... bluff each other around...


But now...



"Say that once more and I'll surely cut that tongue of yours Malia." He warned. "Alam mo ba kung gaano kalaking bagay ang sinabi mo?! Dignitas, seriously?"




Inikot ko ang wheelchair at taas kilay siyang hinarap. "Nakikita mo ba ako ngayon?" Wala sa sariling tanong ko. " I am freaking settled to seat in this chair, can't stand, can't walk, can't even do something for living! What on earth do you want me to do?" Gusto ko na lang mamatay para wala na siyang aalalahanin. "This is not a petty thing to do... this is what I must do."




Sinamaan niya ako ng tingin. "Pagpapakamatay ba ang sagot sa lahat ng problema mo? Sa tingin mo matutuwa ba sina Tito at Tita sa mga ginagawa mo? For Pete's sake! You've been suicidal since the day they left, wala ka na bang makitang dahilan para mabuhay?"





Paulit- ulit lang ang usapan na to. "It's been almost a year since they left me. Ilang na buwan na akong nasa kalagayan na to Thy' ikaw na lang ang nagti- tiyaga sa akin. Hindi ka ba napapagod?" Kasi ako pagod na. Nakakapagod na huminga! "You heard every word that came out from the doctors mouth." Malamlam akong tumingin sa kanya. "Just accept it. It's my fate."






Everyone's gonna die eventually, mauuna nga lang ako. Ano bang kaibahan?





"Kahit para sa mga utang mo na lang." He said helplessly. Akala niya ba, kahit sa kalagayan ko, hindi ko kayang bayaran ang mga yon?







I smirked. "Nice try for making me laugh Thy, nice try." But my decision is absolute. "Mind you, by the end of this month, all of my debts are all paid." Inilabas ko na ang huli kong ipon pati na ang mga naiwan nina Mama at Papa sa akin. I sighed and feel the cold weather. "I am ready to die Thyro." Please do the same.






"You're not gonna change your decision aren't you?"





"Nope." I shook my head. "In fact, I am doing you a favor dear best friend. Maghanap hanap ka na ng mapapangasawa, baka lumagpas ka sa kalendaryo." Pangbubuyo ko.






Napangiwi siya at naglakad patungo sa kusina. Ngiting aso ako habang sinusundan siya.






He's been my companion after having a second unwanted life. That day I thought, I'm gonna die. Akala ko makikita ko na ang mga magulang ko. Kaso... may airbag, hindi pa sumalpok ang ulo ko sa matigas na bagay.





My spinal cord was damaged severely. I've been paralyzed for months now. Just the upper part of my body is functioning. Thyro is my attendant, family, and friend, rolled into one.





But still, not enough reason to stay.





I don't wanna pester him. I want him to have a normal life just like everyone have. Lagi na lang niya akong inaalagaan. Hindi naman pwedeng sa akin na lang nakatuon ang atensyon niya.






"Live your life to the fullest hmm. I don't want to see you sad when I'm gone." I whispered while watching him prepare food. In two months, he'll be free from me.





I'll surely miss his smile. His jokes. His laugh. Everything about him.





God! Bakit ba ako nagda- drama dahil sa lalaking 'to?!






1000th Paper Crane (COMPLETED)Nơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ