"Hey, where are we actually leading?" He asked while waiting for the car outside the gate.
"Nothing special. May papanoorin lang tayo." Sagot ko. "Huwag ka ng kabahan diyan, as long as I'm with you I'm safe right? Don't think about Thyro's."
"I-it's not that. Kinakabahan ako kasi ala una na. Is it far? Can we make it til' the evening?" Sunod sunod niyang tanong.
Natatawa akong napailing dahil para siyang teenager na kinakabahan sa curfew! Babatuhin pa sana niya ako ng mga tanong nang pumarada sa harapan namin ang kinon- tact ko.
"Hi Aki! Long time no see!" I smiled sweetly as he walk outside his car.
"Yeah, ang tagal nating hindi nagkita, tapos gagawin mo pa akong driver mo Francesca... Not to mention," makahulugan siyang tumingin sa lalaking nakatayo sa tabi ko. "Chaperone." He grinned.
Napailing ako. Tuluyan na siyang lumapit sa akin para humalik sa pisngi ko. "By the way, this Raini, Thyro's cousin... Raini, this is Aidan Kiel Jr., Aki the second nalang. A family friend."
Aki raised his brows. "Who would've not know the Kishimotos first born?" He tsked. "Nice to meet you this close pre'. Nagkita na tayo sa Vouge shoot last month." He reached his hand.
"Ah." Raini scratched his neck and shook his hand. "Nice to meet you."
For the first minutes of the trip. They were just talking about business. The world of modelling, travelling, studying, kung makapag-usapan akala mo, balikbayan hindi nagkita ng ilang taon!
I wonder, ganon ba talaga ako katahimik at hindi kayang daldalin ng ganito si Raini?! Parang mas matagal pa silang nagkasama ni Aki eh?!
I ignored and shrug my shoulders. They have a lot in common! Ano bang aasahan ko sa mga topic?!
"Miss we'll stop over by the cafe before reaching our destination, may gusto ka bang ipabili?" Malumanay na tanong sa akin ni Raini.
I saw Aki smirked. Tsk! "Nothing." I thought is is another way around? Mukhang baliktad? Sila pa ang nagkaroon ng sariling mundo at ako pa yata ang karapat- dapat na tawaging chaperone!
Halos magkasabay silang lumabas ng kotse at iniwan akong mag-isa rito. Kung sinuswerte ka nga naman! A three hours drive from our house to Sapporo Area is too much! I felt like I aged a decade dahil sa kanila.
"Problema mo? Kanina pa hindi maipinta ang mukha mo diyan." Tanong no Aki habang nagtutulak ng wheelchair.
Napangiwi ako. "Wala." Pagsisinungaling ko. Kaya ko nga dinala si Raini dito para maramdaman niya ang pakiramdam habang nanonood ng sunset! "Matagal na kayong nagkakasama?"
"Medyo." He hummed.
Mayroon bang ganon?!
"Umaalis kasi siya agad pagkatapos ng trabaho, alam mo na... Tapos maraming nakapaligid sa kanya kaya mahirap siyang i- approach."
He's that busy?!
He stopped pushing on the end of the road, sand na kasi ang susunod at mahihirapan na siya kaya nanantili nalang kami rito. "Kamalahan alam mo kasi, ang dami niyang trabaho. Idagdag mo pang nag-aaral ulit siya. Hindi ko nga alam kung ano pa ang gusto niyang patunayan eh, nasa kanya na lahat."
Tahimik naming pinagmasdan ang papalapit na bulto ni Raini. He hand us the can of drinks and snacks.
"So, why are we here?" He asked in glee.
YOU ARE READING
1000th Paper Crane (COMPLETED)
FanfictionHow does it feels like to live for a reason? Masaya dahil may dahilan ka para bumangon at paghugutan ng lakas araw araw? May patutunguhan lahat ng gagawin mo dahil nariyan sila para ibigay yon? O Malungkot, miserable at tuluyang mawalan ng direksyon...
