1000th Paper Crane (COMPLETED)

10

"Y-you wanna go for a w-walk?" He asked breaking the long silence between us.

I gulped and nodded afterwards. This is really awkward. Feeling ko, nilantad ko ng sarili ko sa crush ko! Nakita na niya! Nakita niya at iyon lang ng natanggap kong reaksyon.

Tinulungan niya akong lumipat sa wheelchair na dala niya. "A-ah, this one came from my dad. I asked for this, si N-neji ang nagdala."

"N-nasabi nga niya kanina..." nauutal kong sabi. "U-uhm, babayaran ko nalang—"

Upon touching each others skin, I felt something I've never felt before... I thought, maririnig ko lang ang mga iyon sa kanta, mapapanood sa mga pelikula, o mababasa sa mga libro— ito yung pakiramdam na siya lang ang magdudulot. "No worries Miss, that's my father's gift of gratitude..."

"G-gift of gratitude?" Wala sa sariling tanong ko. "Ako nga ang nang- aabala dito..." Bulong ko pa. Dapat ako yung nagbibigay ng regalo.

He chuckled. "Minsan lang ma- possess si daddy ng generosity Miss..."

Out of generosity... Kahit hindi naman niya ako kilala... "Paki-sabi maraming salamat." Iyon lamang ang nasabi ko.

"Makakarating..."

Nang makalabas kami, sumenyas siya sa mga guards na huwag ng sumunod.

The wheelchair he gave me was almost like the wheelchair in the movie Me Before You... Kinakabahan pa ako sa pagpipindot. Buti nalang nandiyan siya para I- guide ako.

"So," sabay pa kaming nagsabi.

"Sige, Ikaw muna." Sabay ulit naming sabi. He laughed awkwardly.

Bumuntong hininga ako tsaka tinuloy ng pagpapaandar sa wheelchair. "K-kumusta ang pagpunta sa Tokyo? D-dapat nag- stay ka nalang doon... Nakakapagod pa naman bumiyahe..."

I saw him put his hand in his pocket on my peripheral vision. Kasi hindi ko siya matignan man lang ng diretso.

"It's fine... I'm not the one who drived naman, pinatulog ko na si Fritz..." Sagot niya. "Ikaw ba? Hindi ka ba inabala ni Neji ngayong araw?"

Makulit. "Hindi, hindi naman niya ako inabala..."

"Good to know..." He sighed.

Nakakabinging katahimikan ulit ang namayapa sa amin.

Hindi ko alam kung paano manguna... Nakakahiya. Yung kwarto ko. Kanina. Parang bigla nalang kong tinubuan ng hiya. Anong katangahan ba ang pumasok sa utak ko at pinakita ko ang lahat ng ginagawa ko kapag hindi nakakatulog?!

"Raini t-tungkol nga pala sa kwarto ka-kanina—"

"May gagawin ka ba bukas?" Putol niya na ikinagulat ko. "Let's go to Tokyo... Gagala tayo."

Ha?

"U-uhm, h-hindi naman tayong dalawa lang ang pupunta... Sasama naman si Neji, Aki and Ayane will join too..." Dere- deretsong aniya.

T-tokyo...

"Sumama ka na hmm... Uuwi na kasi si Neji pagkatapos non'. Dalawang raw lang siya, kasi daddy will bring her home with him. Prelims yata nila next week."

"Sige." Pilit kong sagot.

Gusto ko pa sanang tanungin kung hindi ba siya sasama... Ano nalang ang iisipin at sasabihin ng mommy niya. Narito yata si Neji para kumbinsihin siyang umuwi na.