1000th Paper Crane (COMPLETED)

15

A/N: huwag umasa sa label, hindi uso yon dito😂

Just like Tohoku, I can call us a beautiful disaster as well. It was 2011 when a tsunami washed this area... Then the result became like this!

A disaster-made haven.

I can't help but to appreciate His creation. Nature's mechanism to make things end up like this. A blessing in disguise indeed.

We're almost inseperable the next day. Ako man ay nagtataka, ganon din ang reaksyon nina Fritz. Napaka- clingy ni Raini.

Yung literal na kahit saan ko pupunta nandoon din siya! Hindi pwedeng wala kaming litrato sa lahat ng lugar na iyon! Kulang nalang pumasok din siya sa banyo para sundan ako.

"Para kang linta na nakadikit sa akin." Puna ko nang makalapit siya ng tuluyan sa pwesto ko. Ngumuso lang siya ang inabot ang flask ko na hinanda niya kanina.

Hindi ko na kailangang hulaan ang laman... Masyado siyang obedient at sinabuhay ang utos ni Thyro na kailangan kong uminom ng tsokolate araw- araw!

"You asked for this last night." He smirked and went at my back. Kaya ko namang paandarin mag-isa ang wheelchair, pero nag- abala pa talaga siyang itulak!

Invisible face palm! Hindi naman ganitong selfishness ang sinasabi ko! Masyado siyang OA.

This is our last day in Tohoku, dahil kailangan na niyang maghanda para bukas. Uuwi na kasi siya sa Pilipinas.

I can't think of sad scenarios, siguro dahil masaya pa ngayon. Baka kapag umalis siya, doon ako umiyak! "Nga pala, Thyro called..." Babalik na raw siya rito at mamayang madaling araw naman ang biyahe.

He sighed. "He gave me a call too." He lazily drawled.

I guess this really is a farewell trip huh?

This doesn't bother me since I'm planning to go back too. Okay lang, ilang araw lang naman na hindi ko siya makikita.

On the last minute, we explored the remaining landmarks... Hindi nga lang lahat, pero mababalikan pa naman siguro.

Pinagkasya nalang namin ang mga sarili namin kung saan mas malapit.

Ang even though I don't really want this to end. I must... We must.

Dahil lahat natatapos.

"Sir? Sigurado na ho ba kayo?" Nag-aalalang tanong ni Fritz. "Halos isang taon na ho kayong hindi nagmamaneho..." Bulong niya, pero rinig ko naman!

Nasa harapan namin ang puting BMW Convertible. Mariin akong napalunok at kinabahan bigla. Magmamaneho ba siya dahil request ko? "Raini..." Tawag ko saka hinila ang laylayan ng jacket niya. "K-kung para sa akin 'to, h-huwag nalang—"

He chuckled which made me stop in the mid-sentence. Nag- squat siya sa harapan ko habang hawak ang magkabila kong mga kamay na ngayon ay nanginginig. "I want to do everything you want me to..."

I can feel my fragile heart rapidly falling! My heart wants its way out of my rib cage! Kulang na lang ay lumipat iyon sa kanya!

Fritz drive the usual car we're using, nakasunod lang sila sa amin, habang ako sa front seat ng sasakyang minamaneho ni Raini, nilagay niya ang wheelchair sa likod.