හිමි හිමින් වලව්වට කිට්ටු වුණු පුංචි නේත්‍ර තමන්ගේ බෝල ඇසුත් ලොකු කරගෙන පිට බලන්න ගත්තේ කවදාවත් දැකලා නැති අමුත්තන් කිහිප දෙනෙක්ගෙන් වලව්වත්තෙ තැනින් තැන තියලා තිබුණු ගල් බංකු පිරිලා තිබුණු නිසා.අතේ තද කරගෙන හිටපු තෑග්ගත් හංගගෙනම නේත්‍ර වලව් මුළුතැන්ගෙයට ඇවිදන් ගියා.
පුදුමෙකට වගේ අද නිර්මලාත්,සුමනාත්,මැනුවෙලුත් තව සේවකයන් කිහිප දෙනෙකුත් වලව් මුළුතැන්ගෙයි බංකුව වලයි,බිමයි තැනින් තැන ඉඳගෙන ඕපදූප කියව කියව හිටියා.උත්සවයක් තියෙන දවස්වලට තමන්ගේ අම්මාට අත්තම්මට වගේම අනෙක් සේවකයන්ටත් හුස්මක් කටක් ගන්නවත් වෙලාවක් නැතුව වැඩ යෙදෙන එකේ අද මෙහෙම නිදහසේ හැම දෙනාම ඉන්න එක ගැන නේත්‍රට පුදුම හිතුනා.
"ආ පොඩ්ඩො ආවද?"
නිර්මලා තකහනියක් නැගිටගෙන නේත්‍රව තමන්ගේ ළඟට අරගෙන ආපහු පාරක් බංකුවෙන් ඉදගත්තේ නේත්‍රත් නිර්මලාගේ උකුලේ හරිබරි ගැහිලා ඉඳගද්දි.නේත්‍රගේ අතේ තිබුණු පොඩි පාර්සලේ දිහාවට ඇස් අරන් ගිය මැනුවෙල් නේත්‍රට කතා කරන්න ගත්තා.
"ඈ නේත්‍රයො,ඔය අතේ තියෙන්නෙ මොකක්ද?"
මැනුවෙල්ගෙ ඒ ප්‍රශ්නෙත් එක්ක නේත්‍ර කළේ බිම බලාගෙන නිර්මලාගෙ බෙල්ල අස්සෙ මුණ හංගගත්තු එක.නේත්‍ර දගකාරයෙක් වුනේ, කටකාරයෙක් වුණේ තමන්ට සමීපයි කියලා හිතුනු මිනිස්සු ඉදිරිපිට විතරයි.තමන්ට මතක ඇති කාලෙක ඉඳන්ම මැනුවෙල් වගේම තව සේවකයෝ නේත්‍ර එක්ක කථාබහ කළත් නේත්‍රට ඒ කිසිම කෙනෙක්ගෙන් සමීපත්වයක් දැනුනෙ නැහැ.සමීප බව කියන දේ තේරුම හුගකාලෙක ඉදන් අඳුරනවා කියන එකවත්,ලඟින් ඉන්නවා කියන එක වත් නෙවෙයි.
අද ඊයේ දැනගත්තත් අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ අඳුරන කෙනෙක්ගෙන් වගේ හැඟීමක් දැනෙන එක......
ඒ ආශ්‍රය අස්සෙ තමාට තමාම වෙන්න පුළුවන් වෙන එක....
ගතින් දුර හිටියත් ඒ කෙනා තමන් ළඟම ඉන්නවා වගේ දැනෙන එක......
අන්න ඒ නිසයි ටික කාලෙකට කලින් හම්බවුනු සුදු බේබිව නේත්‍රට සමීප කෙනෙක් වෙන්නත්,මැනුවෙල් වගේ ගොඩ කාලෙක ඉඳන් දන්න අයව සමීප නොවෙන්නත් හේතුව.
YOU ARE READING
නිවාලන්න මා... (Taekook nonfic)
Fanfiction"ලස්සනම දේ?" "නමේම තියෙන්නෙ....." "ආහ්?" "නේත්‍ර" .......................................................................................... "ආසම තැන?" "මෙතන...." "ආහ්?" "සුදු බේබිගෙ පපුතුරුල" ...
