Mad Hatter

T W E N T Y T W O

CHAPTER TWENTY TWO:
Hard Times

•••

Sumara na ng tuluyan ang pintuan, walang nagawa si Alice kung hindi mapaluhod at umiyak.

"We lost them Charle, wala na sila" sabi ni Alice kay Charle kasabay ng mga paghikbi nito; nakakapangilabot ang iyak ni Alice.

Charle, on the other hand, just looked at the empty wall infront of him, one tear fell from his eyes and ran down his cheeks..

Umupo si Charle sa tabi ni Alice, natahimik sila ng ilang minuto, nakayakap sa kanila ang dilim, ang kanilang mga mata ay pawang walang kabuhay-buhay at nakatitig sa kawalan.

They are staring into an empty space and getting drown by their own sea of thoughts.

Tumayo bigla si Charle at inalok ang kamay niya kay Alice.

Alice looked at him with her red, watery eyes and accepted his hands. She stood up, Charle snaked his arms around Alice's shoulder as they both slowly walked towards the light.

Naglakad sila sa purong katahimikan, ang tanging maririnig mo lamang ay ang yabang ng kanilang mga paa.

Narating na nila ang liwanag na kanina'y abot tanaw lamang nila.
Nagaabang doon si Queen, si Jensen, at ang iba't-ibang head officials.

Nakasurvive din ang ibang interns; sina Jaden at Grodon.

"Well done! Well done children!" Jensen cheered and wrapped the both of them on his muscular arms. "Asan si Zch?" Tanong niya sa dalawa.

Nagkatinginan lamang ang dalawa at napaiyak na lamang muli si Alice.

"I see, I'm sorry" Sabi ni Jensen at tinapik ang likod nila. Inutusan niya ang dalawang guards para ihatid ang dalawa sa Head quarters upang makapagpahinga.

Pagkapasok na pagkapasok pa lamang nila sa head quarters, dali-daling pumasok si Charle sa kaniyang kwarto, kung saan inilabas niya lahat ng kanyang emosyon, galit at pagkadismaya.

Pumasok siya ng bathroom at naligo.

Hindi siya makapaniwala.

Nangyari na naman.

May namatay na naman sa harap niya ng wala man lang siyang nagawa.

Namatay si Zch, yung bata at si Max.

At wala man lang siyang nagawa.

Napaiyak na lang siya, ang mga luha niya ay umagos at humalo sa malamig na tubig.

Pagkatapos niyang maligo, kumuha siya ng malinis na towel at iniikot ito sa may bewang niya. Lumabas siya ng paliguan at pumunta sa may C.R.

Tiningnan niya ang reflection niya sa may salamin na nasa harapan niya.

He couldn't contain his anger and punched the mirror infront of him. The mirror was broken into pieces just like his heart . His knuckles were bloodied up, his body was exhausted, begging him to rest.

Tinitigan niya ang patay at walang emosyon niyang mga mata sa salamin.

Bakit?