ගෙවල් ළඟ තමාලි ටීච, රසා මිස්, මගේ ක්ලාස් එකේ ක්ලාස් ටීච, ප්‍රිෆෙක්ට්ලා, ප්‍රිෆෙක්ට්ලා භාර මිස්ලා හැමෝම නිතර ඇහැ ගහගෙන ඉන්න නිසා මට සහස්‍රා එක්ක කතා කරන්න ලැබුනෙම නැති තරම්. සහස්‍රා එක්ක කතා කරන්නෑ කියලා අම්මිට පොරොන්දු වුන නිසා මං තවදුරටත් ඒ වෙනුවෙන් උත්සාහ කරෙත් නෑ. සමහරවිට සහස්‍රාත් එයාගේ අම්මට ඒ විදියටම පොරොන්දුවක් වෙන්නැති. මොකද එයත් මාත් එක්ක කතා කරන්න පොඩ්ඩක්වත් උනන්දු වුනේ නෑ.
මං හිටියේ කලකිරීමකින් වගේම වෙහෙසට පත් වෙලා. ඒත් සහස්‍රා ක්ලාස් එක ඉස්සරහින් යද්දි හොරෙන් හරි ඒ දිහා බලන් ඉන්නෙක, සහස්‍රා ස්කෝලේ ඇරිලා ගියාට පස්සේ ජනේලේ එල්ලිලා එයා යන දිහා බලන් ඉන්නෙක මං පුරුද්දක් කරගත්තා.
"දැන්වත් එයාව අමතක කරන්න අනුල්‍යා"
දවසක් ජනේලේ දැලේ එල්ලිලා ස්කෝලේ ගේට් එක දිහාට යන සහස්‍රා දිහා බලාගෙන කඳුලු පුරෝගෙන ඉන්න මගේ උරහිසින් අත තිබ්බේ පසන්දි.
එයා දිහා බලද්දි මගේ කොපුල් දිගේ කඳුලු වැලක් ගලාගෙන ගියා.
"මට තේරෙනවා ඒක කියන තරම් ලේසි නෑ කියලා. ඒත් ඔයාට අපි ඉන්නවා. අම්මා තාත්තා ඉන්නවා. සහාස්‍රා නෑ කියලා ඔයා තනිවෙලා නෑනේ අනුල්‍යා"
මං පසන්දිගේ උරහිසින් ඔලුව තියාගත්තා. එයා මගේ පිටට තට්ටු කරා.
"දැන් ඔයාලට වැඩිය කතා කරන්නත් බැරි එකේ ඔය විදියට ඈතින් ඉන්න වුන එකේ වාසිය අරං එයාව අමතක කරන්න ට්‍රයි කරන්න අනුල්‍යා. ඒක ඔය දෙන්නටම හොඳයි. කවදාවත් සහස්‍රා ඔයාව බඳින්නේ නෑනේ. එයා කවුරුමහරි කොල්ලෙක්ව බඳී කවදමහරි දවසක. එදාට ඔයා මොකද කරන්නේ?? එතකොටත් ඔහොම අඬ අඬ ඉන්නවාද? ඔයාට ලස්සන අනාගතයක් තියෙනවා අනුල්‍යා. ඔයා දක්ෂ ළමයෙක්. සහස්‍රා නිසා නාස්ති වෙන්නෙපා. ඒක අපරාදයක්"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
YOU ARE READING
Dandelion
Non-Fictionඑකවරම එයා නැඹුරු වෙලා මගේ දකුණු අත සිපගත්තා. මං කොතරම් තිගැස්සුනාද කියනවා නම් මං අත ඇදලා ගත්තු පාර එයාගේ යුනිෆෝම් එකේ දිග කාබන් පාරක් ඇඳුනා. "සොරි" මං යුනිෆෝම් එක දිහා බලාගෙන මිමිණුවා. තාමත් මගේ අත් දෙකම වෙව්ලනවා. එයා හිනාවෙලා මං දිහා බැලුවා. "හැපි...
