කලුපාට කාර් රතයෙන් බැහැපු රූපය හිනා වීගෙන ඔහුගේ පැරනි යාලුවා සවීන්ද්‍ර ලගට ආවත් , සවීන්ද්‍රගේ පිටුපසට වෙලා තමන් දිහා කේන්තියෙන් බලාගෙන ඉන්න තරුන කොල්ලව දැක්කම ඒ ඇස් මොහොතකට ගැස්සුනා.
"සහස්න ?"
කලු පාට අව් කන්නාඩි ගලවා දමමින් ඔහු කතා කලේ සහස්න දිහා බලාගෙන.
"උබ මෙයාව දන්නවද ?"
සහස්න දිහා බලාගෙන සැකෙන් වගේ කතා කරන තමන්ගේ යාලුවගෙන් සවීන්ද්‍ර ප්‍රශ්න කලේ හරිම සැහැල්ලුවෙන්.
"ආ මේ.. මගේ ගෝලයෙක්නේ. පන්තියේ හිටියේ හොදම කොල්ලා . මෙහෙ නැවතිලා මන් ගියේ මෙයාලගේ ස්කෝලෙටනේ බන්"
"ආ... මේ සහස්න නම් තමා. ඒත් උබ කියපු කෙනානම් නෙවේ "
"ඇයි බන් එහෙම කියන්නේ. මේ මන් කියන කොල්ලා තමා මට හොදට මතකයි. එහෙම නේද සහස්න "
පෙරලා සවීන්ද්‍රගේ ගැටලුවට පිලිතුරක් ඔහු සහස්නගෙන් විමසුවත් සහස්න කලේ වයිරය පිරුනු දෙනෙතින් ඔහු දිහා බලාගෙන හිටපු එක විතරයි .
"නෑ උබ කිව්ව ස්කෝලේ හිටපු හොදම කොල්ලා නම් මෙයා නෙවේ. ඕලෙවලුත් ඩවුන් "
"නෑ.. වෙන්න බෑ.. සහස්න කියන්නේ දක්ෂ කොල්ලෙක්නෙ. මට මතක විදිහට එතකොට සහස්න හතේ අටේ වගේ. මුලු පන්තියෙන්ම හොදම ලකුනූ තිබ්බේ මෙයාටනේ. "
"ආ ඇච්චෝ ලොකු වුනාම උන්ගේ මොලේ පොඩි වෙනවනේ බන්. වරෙන් යන්න ඇතුලට. උබලටත් ඉතින් මේවගේ එන්න ආච්චිඅම්මා යනකම්ම ඉන්න උනා "
"අනේ නෑ බන්. මන් එන්න හිටියේ. ආච්චිඅම්මව බලන්න කොහොමත් . එයා මට ආදරෙයිත් එක්කනේ. ඒත් බන් කොලබ වැඩත් එක්ක බිසී වුනා දන්නැද්ද ?"
"හරි හරි . ඒවා වැඩක් නෑ. වරෙන් ඇතුලට . යුවෙන් උබත් ඔතනට වෙලා කන්න වගේ බලාගෙන ඉන්නේ නැතුව වරෙන් යන්න "
සවීන්ද්‍ර එශාන්වත් රැගෙන වලව්ව තුලට ඇතුලු වීමට තැත් කලත් එශාන්ගෙනම් ඇස් තිබුනේ තවමත් තමන් දිහා වයිරයෙන් බලාගෙන ඉන්න එයාගේ පුංචි ගෝලයා දිහා.
"අඩේ මන් ජීවිතේට හිතුවේ නෑ ආච්චිඅම්මා මෙච්චර ඉක්මනට යයි කියලා ඈ. අන්තිමට අංකල්ගේ ෆියුනරල් එක දවසේ ආච්චිඅම්මා දකිද්දිත් හොදට හිටියනේ "
