Chapter (5)
မြို့သခင်ဖန်းလည်း ရူးသွားပြီ
ဟူး....
လုရွှမ် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
မေးခွန်းတွေ ဖြေနေတာ အများကြီး ရှိသွားပြီ။ မေးခွန်းတစ်ခုစီတိုင်းရဲ့ အဖြေက ပြီးပြည့်စုံပြီး လိမ္မော်ရောင် အလင်းတန်း ၅ခု ချည်းသာ ဖြစ်သည်။
ဒီမေးခွန်းတွေကို ဖြေဆိုရတာက သူ့အတွက်တော့ အင်မတန်မှ ရိုးရှင်းလှသည်။ အရေးကြီးတာက လက်ရှိ ခန္ဓာကိုယ်သာ။ မှောင်ခိုဈေးကွက်ကနေ ထွက်လာတုန်းက စစ်ဆေးဖို့ အချိန်မရခဲ့ပေ။
ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ဒဏ်ရာက မသေးလှ။ ထို့အပြင် အချိန်အကြာကြီး မတ်တတ်ရပ်ပြီး နောက်တွင် သူသည် အနည်းငယ် အားနည်းလာပြီး ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ဖြစ်လာသည်။
မေးခွန်းတစ်ခုစီတိုင်း အဖြေမှန်ကို ဖြေနိုင်ခဲ့ပြီး ဝိညာဥ်ချီတွေ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စီးဝင်လာပေမယ့် ထိုအရာက အရမ်းနည်းလွန်းလို့ အသုံးမဝင်သလောက်ပင် ဖြစ်နေသည်။
"ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲ!....ဟင်.... ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ?"
အရင် မဖြေတာကောင်းမည်။ သူ့နောက်မှာ တိမ်မည်းကြီး ထူထပ်နေသလို လူတွေအများကြီးက ရပ်နေကြသည်။ ခန်းမထဲက လူတွေအားလုံးက တောက်ပနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေကြပြီး နောက်ဖက်မှာ ပြည့်ကျပ်စွာ ရပ်နေကြ၏။
"လူကြီးမင်း.... ရှင် မေးခွန်းတွေ အများကြီး ဖြေဆိုနေတာကို ဒီလူတွေက.... စိတ်ဝင်တစား လာကြည့်ကြတာပါ"
စုန့်ယွဲ့ သူမမျက်လုံးတွေထဲက လေးစားမှုကို မဖုံးကွယ်နိုင်ဘဲ သူမရဲ့ မျက်နှာလှလှလေးပေါ်မှာ ပန်းသီးမှည့်လို နီမြန်းနေသည်။
အစက သူမရှေ့က ဒီလူဟာ ဟန်ဆောင်နေတာပဲလို့ ထင်ခဲ့သည်။ သူဖြည့်လိုက်တဲ့ အဖြေတိုင်းက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပြီးပြည့်စုံနေသည်ကို သူမြင်သောအခါ လူတစ်ယောက်လုံး ရူးမတတ် ဖြစ်သွား၏။
အခုအချိန်မှာတော့ ဒီလူဟာ ကြီးမားတဲ့ အင်အားကြီးတစ်ခုရဲ့ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ တပည့်ဖြစ်နိုင်ကြောင်း အတည်ပြုလိုက်ပါပြီ။ မဟုတ်ရင် ဒီလောက်ထိ ဗဟုသုတ ကြွယ်ဝနေဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။
