Chapter (69)
ထိသွားပြီ
မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ပိတ်ကန်တယ်?
ပြီးတော့ ပြိုင်ဘက်ရဲ့ ခြေဖဝါးတွေရဲ့ အရှိန်ကို ကြည့်ရင်း သူမရဲ့ ဓားရှည်က ပြိုင်ဘက်ကို မထိခင်မှာ ပြိုင်ဘက်ရဲ့ ခြေဖဝါးတွေက သူမကို ကန်မိသွားလိမ့်မည်။
အနည်းငယ်မျှ မဆိုင်းမတွဘဲ လန်ရော့ရှင်းသည် သူမ၏ဓားကို အလျင်အမြန် ဆုတ်ခွာလိုက်ပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားခဲ့သည်။
တစ်ဖက်လူ၏ "သတ်ပစ်နိုင်တဲ့" ကန်ချက်ကို ရှောင်တိမ်းရင်း လန်ရော့ရှင်း၏ လှပသော မျက်နှာသည် ပန်းရောင်သန်းလာ၏။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူမဟာ လှပပြီး ဖြူစင်သန့်ရှင်းတဲ့ အပျိုစင်တစ်ယောက် ဖြစ်နေပါသေးသည်။ သူမဟာ လူ့ဘ၀ကို ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးပြီး ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်က လျှို့ဝှက်ထားတဲ့ တစ်နေရာကို ထိမိလုနီးပါး ဖြစ်တာကြောင့် သူမမျက်နှာ နီရဲလာတာ အံဩစရာတော့ မဟုတ်ပါ။
သေချာပေါက် သတ်ပစ်ချင်လာပြီ!
သူ့ရှေ့က ဒီလူဟာ သူ့ကိုယ်သူ ကျောက်ကျင်းအနောက်မှာ ပုန်းအောင်းနေရုံမက ညစ်ညမ်းပြီး အရှက်ကင်းမဲ့သူပင်။ ဒီလိုလူက သေချာပေါက် သေသင့်သည်။
ဟူ.....
နောက်ထပ် ဓားတစ်ချောင်း ထပ်ဝင်လာစာ့။ ဒီလှုပ်ရှားမှုက ပိုလို့တောင် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီး အတူတူ သေရမယ်ဆိုတဲ့ ရပ်တည်ချက်နှင့်။
"မပြီးသေးဘူးလားဟ!"
တစ်ဖက်လူဆီပ တစ်ချက်ကန်ချက်ကို နောက်ဆုတ်ရင်း လုရွှမ် ထွက်ပြေးဖို့ ကြံလိုက်သော်လည်း တစ်ဖက်က အရူးလို တိုက်ခိုက်လာတာကြောင့် ပြောစရာစကားပင် ပျောက်ရှသွားသည်။
ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှိုကို တိတ်တဆိတ် ခိုးယူခဲ့တယ်။ စိတ်ပျက်စရာ မကောင်းဘူးလား?
သူက စကားမပြောဘဲ ဆက်ပြီး တိုက်ခိုက်သည်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်ရင် ဝေ့ချန်နဲ့ မျက်လုံးနီရဲတဲ့ မျောက်ဝံတို့ ကျိန်းသေပေါက်လာမယ်ဆိုတာ သိလိုက်တာကြောင့် သူမကို ချက်ချင်း ပြန်ကန်ပစ်လိုက်သည်။
