Chapter (77)
နန်းတော်ပင်လယ် နယ်ပယ်ကြီး ပြီးပြည့်စုံသွားပြီ
လန်ရော့ရှင်း နောက်ဆုံးမှာ လမ်းလျှောက်ပြီး လုရွှမ်ထံရောက်လာသည်။
"နင်တစ်ခါ ငါတစ်ခါ...ငါတို့ကြေပြီ!"
စကားပြောပြီးနောက် ဝေ့ချန်နှင့် အခြားသူများနောက်သို့ အနီးကပ် လိုက်သွားခဲ့သည်။
"အင်း……"
အရင်တစ်ခါက သူမကြောင့်သာမဟုတ်ရင် မိမိသည် ဒဏ်ရာအပြင်းအထန် ရနေလောက်ပြီ။ သေသေချာချာ ပြောရင် တစ်ဖက်က ကြင်နာမှု ပြသသွားတာ အမှန်ပဲ ဖြစ်လေသည်။
"နောက်တစ်ခါတွေ့မှ ပြောကြရအောင်!"
လုရွှမ် ခေါင်းညိတ်နေလိုက်သည်။ ထိုအကြောင်းကို မတွေးတော့ဘဲ စကားပြောလုဆဲဆဲတွင် ရုတ်တရက် အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"မင်းရဲ့ ရက်ရောတဲ့ အကူအညီအတွက် ညီအစ်ကို လုရွှမ်ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်! ဒီနေ့ မင်းကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် ငါတို့ရဲ့ သံကြေးစားအဖွဲ့က ပြေးလို့လွတ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး..."
တျယ်လုံသည် ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ကျေးဇူးတင် နေတော့သည်။
၎င်းတို့၏ သံကြေးစား အဖွဲ့ကို ကျန်းဝူမြို့တော်တွင် အဆင့်မြင့်သည်ဟု ယူဆသော်လည်း ၎င်းတို့သည် စစ်မှန်သော သန်မာသူများထက် အားနည်းနေဆဲဖြစ်သည်။
တခြားအရာ မပြောနှင့်။ အခုနက ဝေ့ချန်ဆိုသည်မှာ ဝူအဆင့်၅ ဖိရွှယ်နယ်ပယ်ရဲ့ သန်မာသူတစ်ယောက်ပဲ။ တကယ်သာ တိုက်ခိုက်ကြရင် သူတို့တစ်ဖွဲ့လုံး ပျက်စီးသွားရင်တောင် တစ်ဖက်လူကို ထိခိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ချေ။
သူတို့ရှေ့က လူငယ်လေးကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် ဒီနေ့ သူတို့ဟာ ပျက်စီးလုနီးပါး ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။
"မြန်မြန်ထ!! ဒါက တစ်ဖွဲ့လုံး အတူတူ လုပ်ခဲ့တာပါ"
လုရွှမ်သည် တျယ်လုံကို အမြန်ထဖို့ ကူညီခဲ့သည်။
အမှန်တော့ သူနည်းနည်းတောင် တောင်းပန်ရလိမ့်မည်။ တစ်ဖက်လူရဲ့ ဘေးဒုက္ခက သူကိုယ်တိုင်ကြောင့်ဖြစ်တာပင်။ မဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ရင် လူကောင်းတစ်စုကို ဒုက္ခပေးရာ ရောက်သွားမှာကိုတော့ သူတကယ် ကြည့်မနေနိုင်ချေ။
