Chapter (75)
ဖြောင့်မတ်သောလုရွှမ် (ပထမပိုင်း)
သံလက်မျောက်ဝံကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရသည်မှာပင် မယုံနိုင်စရာပင်။
ဝမ့်ဖုန်းချိုင့်ဝှမ်းသည် ကျစ်ရှာတောင်၏ အစွန်အဖျားတွင် သာရှိပြီး သားရဲတွေက အဆင့်နှစ်၊ သုံး၊ သို့မဟုတ် လေးအဆင့်ရှိလျှင်ပင် ကောင်းနေပြီ။ သို့သော် အဆင့်ငါးကောင် ရုတ်တရက်ပေါ်လာပါက မည်သူမဆို မယုံနိုင်စရာ ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။
"အဲဒါပြောလည်း အသုံးမဝင်ဘူးဆိုတာ ငါသိတယ်...ပြီးတော့ ငါ့ခွန်အားက နည်းတယ်လေ... ငါသိလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သံလက်မောင်း မျောက်ဝံက ငါ့မျက်စိရှေ့ ရောက်လာပြီ...အရင်ထွက်ပြေးဖို့က လွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမှ မရှိတော့တာ!"
လုရွှမ်က တစ်ချက်ကြည့်လာပြီး ဆက်ပြော၏။
"ဒီလိုအခြေအနေမျိုး ဆိုရင် ငါ မပြောနဲ့!! မင်းတို့ဆိုလည် လှည့်ထွက်ပြေးမှာ သေချာတယ်!"
လူတိုင်း အံသြသွားကြသည်။
သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်တော့ အဲဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ သူတို့ကိုယ်တိုင်နဲ့ တခြားသူတွေ လှည့်ထွက်ပြေးရမှာပဲ။ သူတို့ရှေ့က ဒီလူထက် ပိုကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူး။
"သူ့ကို မယုံနဲ့!! ဒီကောင်က လှည့်စားနေတာ!! သူပြောသလိုသာဆိုရင် ဒီရက်တွေမှာ ဘာလို့ ငါတို့ဆီမလာတာလဲ"
သံလက်နတ်ဆိုးက အော်ဟစ်လိုက်သည်။
"အဲဒါက ငါမရှာချင်တာ မဟုတ်ဘူး.... မင်းတို့ကိုလိုက်ရှာနေတဲ့ အချိန်မှာ သားရဲပေါင်းများစွာနဲ့ ကြုံပြီး အသတ်ခံရလုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ..." လုရွှမ်က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
"ဟုတ်သားပဲ... ဒီအကြောင်း အရင်မပြောနဲ့...ငါ့မှာ တိကျတဲ့ သတင်းတစ်ခု ရှိတယ် မင်းတို့ ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှို အကြောင်း ကြားချင်လား?"
"ဘာတွေထူးလို့လဲ?"
ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှို ဆိုတဲ့အသံကို ကြားတော့ လူတိုင်း စိတ်ဆိုးကြပေမယ့် မျိုသိပ်ထားပြီး အတူတူ ကြည့်လိုက်ကြသည်။
"ဝေ့ချန်နဲ့ တခြားသူတွေ ဝိညာဥ်အပင်ကို တိတ်တိတ်လေး ရသွားတယ်လို့ ငါကြားခဲ့တယ်....ဒါပေမယ့်... တခြားသူတွေကို လှည့်စားတားဆီးဖို့ အတွက် အစားထိုးပစ္စည်း ရှာချင်နေကြတယ်!"
