Chapter (88)
လုရွှမ်ဆိုတာသူပဲ
ဥပဒေခန်းမ၌
"ဒုကျောင်းအုပ်ချန်ကို သတင်းပို့ပါတယ်...လုရွှမ် အကယ်ဒမီကို ပြန်ရောက်နေပါပြီ!"
ဥပဒေအဖွဲ့ဝင် ကျောင်းသားတစ်ဦး ပြေးဝင်လာသည်။
ခန်းမအလယ်မှာ အဘိုးကြီး တစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်၏။ ထိုသူက ဒုကျောင်းအုပ်ချန် ဖြစ်ကာ သူ့ဘေးတွင် လက်ထောက်ဖြစ်သူ လျောက်ချင်းလည်း ရှိသည်။
"အကယ်ဒမီကို ပြန်လာပြီ? အရမ်းကောင်းတယ်... ဖမ်းဆီးဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာလိုက်... ခုခံရင် သူ့ကို တိုက်ရိုက်သာ သတ်ပစ်လိုက်!"
ဒုကျောင်းအုပ်က သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။
"ဟဲဟဲ....ကျောင်းအုပ်ချန် ဒီလို လုပ်ထုံးလုပ်နည်းတွေကို မလိုဘူးလို့ ထင်တယ်... စီနီယာ ရှင့်မင်၊ တုဖျင်နဲ့ မော့ရှီးတို့သွားကြတာ ကျွန်တော် တွေ့လိုက်တယ်... နောက်ဆုံး ရွှေအမိန့်ရှိနေတာပဲ ကျွန်တော်တို့ ဥပဒေအဖွဲ့ လှုပ်ရှားစရာ မလိုပါဘူး... တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကိုသတ်ပြီး သယ်လာလိမ့်မယ်!"
ချိုဝမ့်ထျန်းသည် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခုဖြင့် ရှေ့ကို တိုးလာ၏။
တစ်လခွဲ ကြာပြီးနောက် သူသည် သာမန်လူများကဲ့သို့ လမ်းလျှောက်နိုင်သော်လည်း သူ၏ ကျင့်ကြံမှုကတော့ အသုံးမဝင်တော့ပေ။
ဒါကြောင့် လုရွှမ်ကို ပိုမုန်းလာပြီး သူ့အရေခွံကို ခွာပြီး သူ့အသားကို စားပစ်ချင်လာသည်။
"ဟမ့် အဲဒီလို တိရစ္ဆာန်ဆိုး တစ်ကောင်ကို သတ်ရတာ စျေးပေါတယ်.... အသက်ရှင်လျက် ဖမ်းမိရင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ သံမှိုနဲ့ရိုက်ပြီး အပြင်မှာ ဝါးလုံးချိတ်ဆွဲပြီး ရက်အနည်းငယ် ကြာအောင် အပြစ်ပေးလိုက်မယ်....ငါတို့ ဥပဒေအဖွဲ့ကို ဆန့်ကျင့်ရင် ဘာဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိစေရမယ်!"
ဒုကျောင်းအုပ်ချန် အကြာကြီး အော်ဟစ်လိုက်ပြီးနောက် သူသည် ချိုဝမ့်ထျန်းကို ကြည့်ရန် ခေါင်းကို လှည့်ကာ
"လူတွေကို လွှတ်လိုက်....အဲဒီကောင်လေးကို လုံးဝ မလွတ်စေနဲ့!"
