Chapter (47)
ဂုဏ်ယူပါတယ် ဆူးယာ
"သွားပြီ...."
"နောက်ကျသွားပြီ..."
အော်လိုက်တဲ့ အသံကိုကြားတော့ ယွမ်ချောင်နဲ့ ရန်းလင်တို့ ခြေထောက်တွေ ထော့နဲ့ ထော့နဲ့ ဖြစ်ပြီး မြေပြင်ပေါ် လဲကျသွားသည်။
သူသည် တံခါးအစောင့်ကို ဒဏ်ရာရရှိစေခဲ့ပေမယ့် ပြန်လှည့်ပြေးလို့ ရသေးသည်။ မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ ဥပဒေအဖွဲ့ကို စော်ကားခဲ့တဲ့အတွက် အဆိုးဆုံးမှာ သူသည် နောက်ထပ် ပြစ်မှုတစ်ခုဖြင့် တရားစွဲခံရမည် ဖြစ်သည်။
အဖမ်းခံလိုက်ရလျှင် အရာအားလုံးသည် အချည်းနှီးသာ ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။
ယခုမူကား တံခါးအပြင်ဘက်တွင် ရပ်ကာ အော်ပင် အော်ဟစ်လိုက်သေးသည်။
ဥပဒေအဖွဲ့က လူတွေအကုန်လုံးကို ထွက်လာခိုင်းတယ်?
ဒါကို စဉ်းစားရင်း ယွမ်ချောင်နဲ့ ရန်းလင်တို့မှာ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာကြ၏။
ဤအရာသည် ဆက်ဆံရေးကို မီးတောက်များပေါ်တွင် တိုက်ရိုက်တင်ခြင်းနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်ပြီး ကယ်တင်ရန် အလွန်နောက်ကျနေပြီဖြစ်သည်။
"ဥပဒေအဖွဲ့က လူတွေကို ထွက်လာခိုင်းတယ်?"
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ?"
"ကြည့်စမ်း! တစ်စုံတစ်ယောက်ကတော့ ဥပဒေအဖွဲ့ကို ပြဿနာ သွားရှာနေတယ်!"
"ဥပဒေအဖွဲ့က တခြားသူတွေကို မနှောက်ယှက်ရင်တောင် မဆိုးပါဘူး.... သူက နေရာအထိကို သွားပြီး ပြဿနာ ရှာတယ်တဲ့လား?"
.......
လုရွှမ်၏အသံသည် ကွင်းပြင် တစ်ခုလုံးတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေပြီး မရေမတွက်နိုင်သော အကယ်ဒမီ ကျောင်းသားများလည်း အော်သံကို ကြားရပြီး အားလုံးက ရူးသွပ်တော့မလို ဖြစ်သွားသည်။
တကယ်ကြီး မဟုတ်ဘူးမလား!
ဥပဒေအဖွဲ့ကသာ အမြဲတမ်း တခြားသူတွေကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာ။ အခုတော့ လူတစ်ယောက်က ဥပဒေအဖွဲ့ကို ပြဿနာလာရှာနေပြီတဲ့လား။
"ဒီအသံက..."
ကျယ်ပြန့်သော အကယ်ဒမီ၏ လမ်းပေါ်တွင် လှပသော ရုပ်ရည်သွင်ပြင် တစ်ခုသည် မရေမတွက်နိုင်သော ယောက်ျားလေးများကို ရပ်တန့်ရန် ဆွဲဆောင်နိုင်၏။
