Chapter (7)
လျိုချွမ်း
လမ်းမှာ ဥပဒေစိုးမိုးရေးအဖွဲ့က မာနကြီးတယ်လို့ ကြားခဲ့ပေမယ့် ဒီလောက်မောက်မာမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။
ပြစ်မှုကျူးလွန်သူ ရာဇဝတ်သား?
သူ့ကိုယ်သူတောင် ဘာကို ကျူးလွန်ခဲ့မိလဲ မသိ။ သူ့ကိုရှာမတွေ့တာနဲ့ပဲ ဖုံးဖိမှုဖြစ်သွားရောလား? ဖုံးဖိမှုကရော ဘာလဲ?။
ရန်လင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ညိုမည်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရန်လင်နဲ့ ယွမ်ချောင်က သူ့ရဲ့အခန်းဖော်တွေ။ ဆက်ဆံရေးကလည်း မဆိုးခဲ့ချေ။ သူ့ကို ရှာမတွေ့တာနဲ့ဘဲ ဒီလောက်အထိ အရိုက်ခံလိုက်ရမယ်လို့ မထင်ထားဘူး။
မျက်နှာက ရောင်ကိုင်းနေပြီး သွားတွေလည်း ကျိုးကုန်ပြီ။ သူသာ နည်းနည်း နောက်ကျသွားခဲ့ရင် တစ်ဖက်လူက သူ့လက်တွေ ခြေတွေကို ချိုးပစ်လိုက်မှာကိုပင် ကြောက်ရသည်။
"မင်းက လုရွှမ် ဆိုတာလား? ငါတို့ကို ဒီမှာအကြာကြီး စောင့်ခိုင်းရအောင် မင်းအတော် သတ္တိကောင်းနေတာပဲ!"
လူနှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာရင်း သူတို့ကို လျစ်လျူရှုထားတာကို မြင်လိုက်ရတော့ စောစောက စကားပြောခဲ့တဲ့ သူရဲ့ မျက်နှာဟာ ရက်စက်မှုတွေ ပြည့်နှက်လာသည်။
"အခုဒူးထောက်ပြီး လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ သံကြိုးအချည်ခံပြီး ဥပဒေအဖွဲ့ဆီ လိုက်ခဲ့.... အဲ့လိုဆိုရင် မင်းရဲ့အသက်ကို ချမ်းသာပေးမယ်.... မဟုတ်ဘဲ ခုခံရင်တော့ မင်းကို ဒီမှာ ပွဲချင်းပြီး အသေသတ်ရင်တောင် ဘယ်သူမှ မပြောရဲဘူး!"
"ခုခံရင်?"
ရှေးယခင်က အရူးဧကရာဇ်သည် လောကကို အုပ်စိုးသော ဂိုဏ်းကြီးခြောက်ဂိုဏ်း၏ အရှင်သခင်ဖြစ်သည်။ ဧကရာဇ်ငါးပါးကို ထည့်ပေါင်းရင်တောင် ဘယ်သူမှသူ့ကို ဒီစကားမျိုး မပြောရဲချေ။
သူပြန်မွေးဖွားလာ ပြီးပြီးချင်းမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကို ဒူးထောက်ခိုင်းနေမယ်လို့ မထင်ထားခဲ့။
လုရွှမ်သည် အေးစက်သော လေအပြည့်ဖြင့် ရှေ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင် ရန်လင်အပြင် တခြားလူ၃ယောက်ရှိ၏။ အားလုံးက မီးခိုးရောင် ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားကြသည်။
