Chapter (72)
အသားကင်
"ဟဲဟဲ ငါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မယုံဘူး ဆိုရင်တောင် မင်းကို မယုံဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး!" ဝေ့ချန်က ပြုံးပြီး
"ကောင်းပြီ...စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ငါက အတွေးလွဲသွားလို့ပါ"
စကားပြောပြီးနောက်ကို ခြေသံတွေ တဖြေးဖြေး ပျောက်ကွယ်သွားပြန်သည်။
"သူမ ဘာလို့ငါ့ကို ကူညီတာလဲ?"
ထိုအချိန်တွင် လုရွှမ်သည် ထိုမိန်းကလေးကို နားလည်မှု လွဲသွားခဲ့သည်ကို သိသွားခဲ့သော်လည်း တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အနည်းငယ်ထူးဆန်းသည်ဟု ခံစားရသည်။
သူက ဒီလန်ရော့ရှင်းနဲ့ ဘာအဆက်အသွယ်မှ မရှိခဲ့ပါဘူး။ ဝူအဆင့် မရောက်ခင်က သူနဲ့ တိုက်ခိုက်ရတဲ့ တစ်ခုတည်းသော အဆက်အသွယ်ပဲ။
ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် ဒီတိုက်ပွဲက ပျော်စရာ မကောင်းခဲ့ချေ။ ဒါတောင် ဝေချန် သံသယဖြစ်ခဲ့တာတောင် သူမကိုယ်တိုင် ကူညီခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲ?
"အဲ့လောက် အများကြီး တွေးမနေတော့ဘူး အရင် ထွက်သွားရမယ်!"
အနီးနားတွင် မည်သူမျှ မရှိကြောင်း အတည်ပြုပြီးနောက် လုရွှမ်သည် ခေါင်းယမ်းကာ တွေးမနေတော့ဘဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ဝိညာဥ်ခုနစ်မျိုးမှိုကို ထုပ်ပိုးကာ ကျောက်ကျင်းကို ကောက်ယူ၍ ဂူထဲမှ အမြန် ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။
"ဒီနေရာက မလုံခြုံတော့ဘူး အရင်က ငါရှာခဲ့တဲ့ နေရာကို သေချာပေါက် ပြန်ရှာကြမှာ မဟုတ်သလို တခြား သားရဲတွေလည်း မလာတော့ဘူးဆိုတော့ အရမ်းလုံခြုံတယ်!"
လှိုဏ်ဂူမှ ထွက်သွားတော့ လုရွှမ်သည် မရပ်မနား ဆက်ပြေးပြန်သည်။
ဝေ့ချန် ကဲ့သို့သော လူများသည် ဝိညာဥ်ခုနှစ်မျိုးမှို၏ တည်နေရာမှ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူတို့ကို ရှာလိမ့်မည်။ ရှာခဲ့သော နေရာများကိုတော့ ထပ်ရှာလိမ့်မည် မဟုတ်။
ထို့ကြောင့် အခုထွက်ပြေးနေတာက နည်းလမ်းကောင်း မဟုတ်ဘဲ အရင်နေရာကို ပြန်သွားတာက လုံခြုံလိမ့်မည်။
ကျောက်ကျင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး တောက်လျှောက် ပြေးသည်။
