Chapter (39)
ဆရာကြီး လာပြီ (ပထမပိုင်း)
ကျန်းဝူ ဖန်းရှစ်။
သခင်ဖန်းသည် တိတ်ဆိတ်သော အခန်းထဲမှ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်လာသည်။
"ဟားဟား!"
ယွမ်ဟုန် စိတ်အားထက်သန်စွာ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့မျက်နှာပေါ်တွင်လည်း ကျေနပ်မှုတွေ အပြည့်ဖြင့်။
"အဲဒီလူကြီးမင်းရဲ့ နည်းလမ်းအတိုင်း လုပ်လိုက်တာ ဆေးဖော်တာ အောင်မြင်သွားမယ်လို့ မထင်ထားဘူး! ပြီးတော့ အဆင့်က အရင်က သန့်စင်မှုထက် အများကြီး ပိုမြင့်သေးတယ်"
သူ့လက်ဖဝါးထဲက မှော်ဆေးလုံးကို ကြည့်လိုက်တော့ ယွမ်ဟုန်က ကျေနပ်အားရမှု အပြည့်နဲ့။
အဲဒီနေ့တုန်းက လူကြီးမင်းတစ်ယောက် ဆုလာဘ်တံတိုင်းပေါ်က ပဟေဠိများကို ပြီးပြည့်စွာ ဖြေရှင်းပေးသွားတယ်လို့ သိရတော့ အပြေးအလွှား သွားကြည့်ခဲ့ပေမယ့် ထိုလူကြီးမင်းက မရှိတော့ပြီ။
သို့သော်လည်း ထိုလူကြီးမင်းချန်ခဲ့တဲ့ အဖြေက သူ့ကို အများကြီး အထောက်အကူ ဖြစ်စေခဲ့သည်။ တစ်လခွဲအတွင်းမှာပဲ သူ့ရဲ့ အဂ္ဂိရတ်ပညာဟာ ကြီးကြီးမားမား တိုးတက်လာတယ်လို့ ခံစားမိလာသည်။
ဒီလိုသာ ဆက်သွားမယ်ဆိုရင် အချိန်တိုအတွင်း မြင့်မားတဲ့အဆင့်ကို ရောက်မှာ သေချာပါသည်။
"ဆရာကြီးလို့ကို မပြောရဘူး... နေရာတော်တော်များများကို တစ်ချက်တစ်ချက်နဲ့ နည်းနည်းလေးပဲ ပြောင်းထားပေမယ့် လောကအသစ်ကို ပြောင်းလဲစေသလို လူတွေကို အသိပညာ ကြွယ်ဝလာစေတာပဲ"
ဆုလာဘ်တံတိုင်းတွင် ကျန်ခဲ့သော အဖြေများစွာကို တွေးရင်း ယွမ်ဟုန် အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။
ဒီမေးခွန်းတွေကို အကြိမ်ပေါင်း မရေတွက်နိုင်အောင် ကြိုတွေးထားပေမယ့် အဖြေမရှာနိုင်ဘဲ လူကြီးမင်းရဲ့ အဖြေကိုမြင်ပြီးမှ ဒီလိုပြဿနာမျိုးကို ဒီလို လုပ်နိုင်သေးတာပဲ ဒီနည်းလမ်းလည်း ရှိသေးတယ် ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။
လူတိုင်း တော်တော်များများမှာ တိမ်များကြားမှ အပြာရောင် ကောင်းကင်ကြီးကို မြင်လိုသည့် အတွေးရှိကြသည်။ ၎င်း၏ အဂ္ဂိရတ်ပညာသည် ခုန်ပျံကျော်လွှားကာ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် တိုးတက်နေပြီဟု အတိအကျ ခံစားရ၏။
