အပိုင်း(၅၁၂)
ထျန်းနင်က ထျန်းရွှမ်ကို အဆုံးအစွန်းအထိ တွန်းပို့ထား၍ သသူမပိုင်ဆိုင်ရမည့် ရှယ်ရာများ နှင့် ကလေးကိုသာ အားကိုးအားထား ပြုရမည်။
...
ညဉ့်အချိန် ထျန်အိမ်တော်နှင့် မကမ်းမလှမ်း ထောင့်တစ်နေရာတွင် ရပ်ထားသော အမည်းရောင်ကားပေါ်သို့ ထျန်းရွှမ် တက်သွားသည်။
"နေရာတိုင်းမှာ ကင်မရာတွေချည်းပဲ။ ငါတို့ကို ဖမ်းမိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ထျန်းအကြီးအကဲ ဘာပြောလဲ"
လင်းရှောင်ယွမ် မေးမြန်းသည်။
"အပေါ်ယံကြည့်လိုက်ရင် သူက ငါ့ကိုကောင်းကောင်း ဆက်ဆံတယ် ထင်ရပေမဲ့ တကယ်တမ်း သူက ထျန်းနင်ကိုပဲ အလေးထားတယ်"
"မင်းက ဒီအခြေအနေအထိ ရောက်နေပြီပဲ။ အခုလို ငိုယိုနေလို့ ဘာအကျိုးထူးမလဲ"
"ငါ ဘာလုပ်နိုင်လဲတောင် ကြံမရတော့ပါဘူး"
"မင်း ဘာမှ တွေးကြံမရရင်တောင် မင်းလက်ထဲမှာ မင်းပိုင်တဲ့ရှယ်ရာတွေနဲ့ မင်းရဲ့ကလေး ရှိတယ်။ ကလေးနဲ့ ပတ်သက်လာရင်တော့ အဘိုးကြီးက သည်းသည်းလှုပ်တယ်"
"အဲတော့ ဘာဖြစ်လဲ။ ထျန်းနင်က ငါ့ကို ဒီအခြေအနေ ရောက်အောင် တွန်းပို့ခဲ့လို့ ငါ့မှာ သွားစရာ နေရာ မရှိတော့ဘူး"
လင်းရှောင်ယွမ်က ရုတ်တရက် လှည့်လာပြီး ထျန်းရွှမ်ကို ကြည့်သည်။ ပါးလွှားသော မျက်မှန်အောက်မှ အေးစက်သော သူ့အကြည့်ကို ခံစားနိုင်သည်။
"မင်းနဲ့ ထျန်းနင်ရဲ့ အကြီးမားဆုံး ကွာခြားချက်က ဘာလဲ မင်းသိချင်လား။ ငါ ပြောပြပေးမယ်။ ထျန်းနင်က သူ့အရည်အချင်း အစစ်အမှန်ကို ဖုံးကွယ်ထားပြီး အားနည်းချင်ယောင်ဆောင်တယ်။ အောင်မြင်မှုကို မဖမ်းဆုပ်ခင် ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေကို သေချာ စူးစမ်းပြီး အချိန်တန်မှ တိုက်ခိုက်တတ်တယ်"
"တစ်ဖက်မှာတော့ မင်းက မင်းရဲ့ ခံစားချက် အစစ်အမှန်ကိုတောင် မဖုံးကွယ်ထားနိုင်ဘူး"
ဤအချက်ကို ထျန်းရွှမ် သိနေခဲ့သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော်လည်း သူမက ဝန်မခံချင်ပေ။ သူမက ထျန်းနင်ထက် ပိုထူးချွန်အောင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း တစ်ကြိမ်မျှ မအောင်မြင်ဖူးချေ။
