အပိုင်း(၅၂၀)
မိနစ်ပိုင်းခန့် ကြာပြီးနောက် စုန့်ယန်ရှုက ဧည့်ခန်းထဲ လမ်းလျှောက်ဝင်လာသည်။ ထျန်းနင်၏မျက်နှာပေါ်မှ လေးနက်သော အမူအရာကို မြင်ပြီးနောက် သူမ၏စိတ် တည်ငြိမ်အောင် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားလိုက်ပြီး သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။
"ပြောလေ ဘာဖြစ်လဲ။ နင့်ကြိုးစား အားထုတ်မှုကို လျှော့ချချင်ပြန်ပြီလား"
"ယန်ရှု..."
ထျန်းကျင်းရွှမ်က တည့်တည့်မတ်မတ် ထိုင်လိုက်ပြီး စုန့်ယန်ရှုကို လေးနက်စွာ ကြည့်သည်။
"မနေ့ညက ဘာဖြစ်ခဲ့လဲ ငါသိတယ်"
စုန့်ယန်ရှု ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားကာ သူမ၏မျက်နှာအမူအရာ ကို့ရို့ကားရား နိုင်သည်။
"မင်းက ဖြစ်ပျက်သမျှကို ဘာလို့ ခေါင်းထဲ ထုတ်ထားလဲ ငါမသိပေမဲ့။ ငါကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို ဟန်မဆောင်နိုင်ဘူး"
ထျန်းကျင်းရွှမ်က အသက်ခပ်ပြင်းပြင်း ရှုသည်။ သူက စုန့်ယန်ရှုက လန့်ဖျပ်သွားစေမည်ကို စိုးရိမ်မိ၍ သူ့လေသံကို အနည်းငယ် ပျော့လိုက်သည်။
"မင်း ဘာတွေးနေလဲပဲ ငါသိချင်တယ်"
စုန့်ယန်ရှု အနည်းငယ် အံ့ဩသွားပြီး ပြုံးသည်။
"ငါက ဘာများတွေးနိုင်မှာလဲ။ နင်က ငါ့ကို အလေးထားပါစေလို့ တွေးခွင့် ရှိလို့လား။ အနုပညာရှင်တွေက သူတို့မန်နေဂျာနဲ့ ငြိတတ်တာ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထ ရှိတဲ့ ကိစ္စပဲမလား။ နင် အရက်မူးနေမှန်း ငါ သိလို့ နင်ကို တာဝန်ယူဖို့ ဖိအား မပေးပါဘူး။ ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ ဟန်ဆောင်ကြရအောင်"
ထိုစကားသံများကို ကြားပြီးနောက် ထျန်းကျင်းရွှမ်၏နှလုံးသား နာကျင်ရသည်။ သူ နောက်တစ်ခေါက် စကားပြောခါနီး သူ့အသံက အရမ်းတိုးလျသွားသည်။
"တကယ်လား။ ဒါက ပုံမှန်ပေါ့"
"အတွေးမလွန်ပါနဲ့။ ငါတို့က အရွယ်ရောက်ပြီသားပဲ။ ငါတို့မှာ ငါတို့ရဲ့ အလိုဆန္ဒတွေ ရှိတယ်"
" ယဒါဆိုရင် အခုပြောသမျှက နင့်အတွေးပေါ့။ ငါကတော့ ငါ့မန်နေဂျာနဲ့ အိပ်မိတာကို ဘာမှ မဟုတ်သလို သဘောမထားနိုင်ဘူး။ မင်းက ငါ့ရဲ့ပထမဆုံး မိန်းကလေးပဲ"
ထျန်းကျင်းရွှမ်က လေးလေးနက်နက် ပြောသည်။
"ဒီလိုဆိုရင်တော့ ငါ မင်းနဲ့ အလုပ်ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး"
